Yunanca "temizlik" anlamına gelen Katarsis, ilk olarak iyi bir hikayenin, özellikle bir trajedinin amacının duygularımızı temizlemenin olduğuna inanan filozof Aristoteles tarafından geliştirilen bir edebiyat teorisine atıfta bulunur.

Katarsis, bize güçlü olumsuz duygular hissettiren, ancak yine de çekildiğimiz herhangi bir sanat veya medya türü için geçerlidir - bu duyguları yaratan sanatı arayabiliriz çünkü deneyim, duyguları sistemimizden arındırır.  Yoğun bir şey hissedebilir, ardından tiyatrodan daha sonra daha iyi hissederek çıkabiliriz.

Aristoteles belki de antik dünyanın en büyük filozofuydu ve her şeyi merak ediyordu - biyoloji, fizik, politika, etik, edebiyat vb. Bu güçlü düşünür, birçok anlamlı soru sordu ve onlara felsefe yoluyla cevap vermeye çalıştı.

Aristoteles'i özellikle rahatsız eden bir soru şuydu: trajedileri izlemekten veya okumaktan neden zevk alıyoruz?  Bizi üzen hikayelerden neden zevk alırız?

Antik Yunan kültürünün, modern kültürde genellikle olmayan gerçek trajediler olduğunu hatırlamak önemlidir.  Hollywood mutlu sonlara bağımlı gibi görünüyor, bu da popüler hikayelerimizin neredeyse hiçbirinin gerçek anlamda gerçekten “trajik” olmadığı anlamına geliyor.  Ne de olsa gerçek bir trajedi, kahramanın eninde sonunda yok olduğu ve bulunacak mutlu sonun olmadığı bir trajedidir.

Aristoteles trajedi sorusu üzerine kafa yorarken, toplumunda neden bu kadar çok insanın mutsuz sonla biten hikayeleri tercih ettiğini merak ediyordu.

 Teorisi, gördüğümüz gibi, bu tür hikayelerin katartik olduğuydu.  Kahramana o kadar büyük bir sempati duyuyoruz ki, kötü adama o kadar öfkeliyiz, trajik sonda o kadar çok üzülüyoruz ki, tiyatrodan çıkıp daha az “yük” ile kendi hayatlarımıza geri dönebiliriz – daha az bastırılmış duygu tehdidi beslemek için.

kaynak: https://www.google.com.tr/amp/s/literaryterms.net/catharsis/amp/