Kafedeki bütün işler rutine binmiş, patronla kurduğumuz düzen tıkır tıkır işliyordu. Ben gene izinliydim ve ne yaptım çalıştığım kafeye gittim. Aferin bana (Alkış ses efekti). Bir kişi sipariş almaya gelmedi, cidden söylüyorum bir kişi gelmedi siparişimi almaya. ''Pardon bakar mısınız?'' dedim. ''Efendim ağabey, bir soruna mı sebebiyet verdik bilmeden.'' diye cevap aldım. ''Sipariş vericektim.'' dedim. ''Ağabey benimle dalga mı geçiyorsun ne sipariş vermesi kalk al ne istiyorsan. Birde hizmet bekliyor. Dalga geçiyorsun doğruyu söyle!'' diye tepki gördüm üstüne. ''İzinliyim ben. Misafirim şuan.'' dedim. Arkamdan patron damladı. ''Ooooo, oturmaya mı geldik?'' diyerek. İçimden geçirdiğin ilk cümle ''İzinliyim ben.'' oldu. Peki bu cümleyi kurabilidim mi? Tabii ki hayır. ''Bugün bana izin verdin ya patron, ben de kafe kazansın diye geldim.'' dedim. Demez olaydım. ''Sen çalış hem kafe kazanır hem de paran cebinde kalır.'' cevabını aldım. 

Yok ben izin yapamayacaktım çalışırken artık buna emindim ama dinlenmek istiyordum. Mümkün oldu mu? Tabii ki hayır. Çünkü bir baktım paspas atıyor, sipariş alıyor üstüne birde siparişleri hazırlıyordum barda. Peki benim izin ne oldu? Yalan oldu. Ama olsun orası bana çok şey öğretti. Tüm emeklerime değdi. İşin güzel kısmı şurada; patronla artık ağabey kardeş ilişkimiz vardı. ''Sen ne yapacağını biliyorsun. Önemli ama bak cidden önemli bir durum olmadıkça beni rahatsız etme.'' diyerek geziyordu patron. Tamam yardımcı olayım, sorunları çözmeye çalışayım hepsi kabul. Peki ben burada ne olarak çalışıyorum dersem patrona. Sanırım alacağım cevap şu olacak: ''Ne lazımsa osun sen bu kafede.'' bakmayın böyle ihtimal olarak söylediğimde sordum ben bunu patrona verdiği cevap direk bu oldu. Bu cevabı unutamıyorum bir türlü. Sanki o kafeyi unutabiliyorum da neyse artık.