Öncesinde çok kıymet verdiğim bir durum, olay, kişi, nesne, canlı hayatımdan gittiğinde hep onu çok özleyeceğimi düşünürüm. 

Yaşanılan, paylaşılan şeylere göre değişiyormuş. Böyle düşünmüyordum öncesinde. Hatta Sertab Erener'in bir şarkı sözü var daha önce bahsettim size. Diyor ki:

"Öfkesi geçince insan her şeyi güzel hatırlıyor"

Önceden bu söze çok hak veriyordum. Artık vermediğimi fark ettim.

Öfkem dinince de güzel hatırlamadığım durumlar varmış meğer. 

İyi ki artık içinde var olmadığım durumlar ve yerler, 

hayatımda tutmaya devam etmediğim insanlar, içinden sıyrıldığım ilişkiler var...

Dün senelerce çok aşina olduğum bir konuşma tarzı, cümleler, ses tonu duyunca anladım bunu.

'İyi ki hala aynı noktada değilim' dedim.

Tüm hayatım boyunca o ortamda bulunacağımı sanıyordum, çok da istiyordum. 

Şimdi dönüp bakınca iyi ki o ortamdan sıyrılabildiğimi anlıyorum.

Size de oluyor mu böyle? Yoksa siz de hala Sertab Erener'e hak veriyor musunuz?