Bundan birkaç yıl önce çok önemli bir sınava girmeden önce dikkat dağınıklığımı toparlayacak bir ilaç almak istedim. Ancak bu ilacın reçetesini sadece psikiyatristler verebiliyordu. Ben de bir psikiyatristin yolunu tuttum. Psikiyatriste geldiğimde biraz sohbet ettik,ben durumumu anlattım ve istediğim ilacın reçetesini aldım. Sohbetimizin sonunda konuştuğum psikiyatrist önümüzdeki hafta benden tekrar gelmemi istedi. Ben de ertesi hafta tekrar geldim.

İkinci gelişimde psikiyatrist kullandığım ilacın bendeki etkileri hakkında sorular sordu. Sorular bittikten sonra sohbet ettik ve sonraki hafta bir kere daha gelmemi istedi.

Bu sefer ki gelişimde psikiyatrist bana geçmişimle ilgili bazı sorular sormaya başladı. Bana hayata bakış açım ile ilgili bazı sorular sordu. Ben de başladım anlatmaya. Anlattıkça anlattım. Seansın sonuna doğru psikiyatrist bana kendimi nasıl hissettiğimi sordu. Ben de her zamanki gibi hissettiğimi söyledim. Ben psikiyatristten ilginç bir öneri ya da harika bir şey beklerken psikiyatrist seansın sonunda bana “mutsuz olmak” adında bir kitap önerdi ve sonraki hafta bir daha gelmemi söyledi. Ben sonrasında gitmedim ve psikiyatristin önerdiği kitabı da almadım.