Birisi size, sizi çok sevdiğini söylerse hemen inanmayın. Çünkü sözlere inanmayacak kadar akıllanmış olmak gerekir. Misal ben hiç akıllanmadım. Beni çok sevdiğini söyleyene hemen inanırım. Ama zor günümde, ihtiyaç duyduğum günlerde beni sevdiğini söyleyen kişinin abuk subuk şeyler peşinde koştuğunu görünce ağırıma gider.

Neden ağırıma gitsin ki? Hata bende. Neden inandım, neden çok sevdiğini düşündüm?

Oysa gerçekten seven insan söylemeye gerek bile duymaz, hissettirir. Yanında olur, şüphe duydurmaz. Fiziksel olarak olmasa da manevi olarak desteğini, elini hep omzunda hissedersin. Bunu bilmiyor değilim. Ama demek ki insan sevince bilmezden gelebiliyor. Konduramıyor ve kusurlara gözü kör olabiliyor. Ben öyleyimdir. Karşımdaki insan sadece kusurlarımı görürken bile ben onun kusurlarına kör olurum.

Siz de benim gibi misiniz?

Birisini sevdiğinizde onun kusurlarına kör olur musunuz?