“Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden.

Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden”

demiş Yahya Kemal Beyatlı.

Dizeleri yazarken, şarkısını mırıldanıyorum bir de tabii. Şiiri okurken bu iki dizede takılı kaldım. Takılı kalma sebebim de şu ki dizenin bahsettiği her iki tarafın hangisine daha çok hak verdiğimden emin olamadım.

Biraz karmaşık oldu anlatımım. Daha açacak olursam, dizenin bir gideni bir de geride kalanı var. Gidene mi yoksa kalana mı daha çok hak verdiğimden emin olmadım. Neden?

Öncelikle gideni bekleyene hak veriyorum ama vermiyorum da. Giden zaten gitmek istediği için gider. Beklemek sadece üzer. Ama ben beklemez miydim? Ben de beklerdim. Ama siz beklemeyin.

Sonrasında gidene de hak veriyorum. Belli ki olduğu yerden memnun değilmiş ve gidebilmiş. Bunu yapabilmek büyük bir cesaret ister. Çünkü bazen gitmek isteyip de kalan insanlar var. Keşke herkes bunu söyleyebilecek ve yapabilecek cesarette olsa. İşte bu yüzden gidene hak veriyorum.

Ama kalana duygusal olarak daha yakın hissediyorum kendimi. O kırılmışlığa, üzgünlüğe… O gelmeyeceğini bilerek bekleyişe. Çaresizliğe yani… Giden kadar cesur görmeyebilirsiniz belki kalanı.

Oysa bence kalan daha cesurdur. Gidişi göre göre kalabilmiştir çünkü. Tüm buna rağmen bir de senelerce beklemiş. Kim dönmeyeceğini bile bile bekler birini? Bunu yapabilmek çok büyük bir cesaret ister. Her şeye rağmen sevebilmek ve bekleyebilmek…