Bir şey yaşadığınızda ve hissettiğinizde karşınızdakilere bunu anlatırsınız. Sizi anlayabilecekleri ölçüde anlarlar. 

Aynısını yaşamamış olsalar bile anlamaya çalışırlar, çaba sarf ederler.

Ama tam anlamıyla anlayamazlar. 

Dün tam da bunu anlayacağım bir olay yaşadım.

Şöyle ki geçirdiğim bir sağlık sorunuyla ilgili kendimi ne kadar ifade edersem edeyim insanlar anlamakta zorlanıyorlar.

Belki de kendilerince beni zayıf gördüklerinden, büyütebileceğimi düşünüyorlar. 

Ya da böyle şeylerin beni biraz sık bulmasını şaka unsuru olarak görüyorlar.

Oysaki biyolojik gerekçeleri var ama ben şakalara takılmıyorum ya da insanların büyüttüğümü düşünmesini önemsemiyorum.

Çünkü ben bunu yaşıyorum ve ne yaşadığımı en iyi ben biliyorum.

Aynı sıkıntıyı yaşayan başka birisiyle sohbet ederken ben cümleye dökmeden yaşadıklarımı öyle güzel anlattı ki anlatmadan anlaşılmak bana çok iyi hissettirdi.

Kendimi evimdeymiş gibi, güvende hissettirdi.

O zaman Nasreddin Hocayı daha iyi anladım. 

"Bana ağaçtan düşeni getirin."