Bir tavşan durdu da yoncalarla kıpır kıpır çıngırak

çiçekleri arasında, örümcek ağları içinde doğru dua etti gökkuşağına.

Kayıplara mı karışacaktı! o dört başı mamur taşlar,

ya çiçekler tam açmışken hem de!

Çöp içinde yüzen ana cadde boyunca kerevetler

dizildi. Minyatürlerdeki gibi yukarılara asılmış bir

denize doğru kaldırıldı, gemiler çekildi.

Mavi Sakalın evinde dere gibi aktı kan-ya mezbahalar,

ya o camları tanrı mühründen görünmez olmuş

kanlı meydanlar. Dere gibi aktı kan, bir o kadar da süt.

Kunduzlar yapı yaptı. Kahveler tüttü kahve ocaklarında

Camları hala zangır zangır camlı köşkte karalar

giymiş çocukların yaldızlı resimlere daldı gözleri.

Çat! Kapı çalındı; köyün meydanlığında bir çocuk

fırıldaklarla tekmil kulelerdeki horozların aklına uyup

kollarını döndürmeye başladı, çakmak çakmak sağanağın altında.

Filan hanım kuyruklu bir piyano kurdurttu Alp

dağlarına. Katedralin bin bir mihrabında kudas ve vaftiz

ayinleri yapıldı.

Yollara düştü kervanlar. Harcedildi de buzların

hercümerciyle kutup gecesi, kuruldu İspilandit Oteli.

O zamandan beri ay, kekik kırlarından gelen

ağlamaklı çakal sesleri işitir oldu- bir de meyve

bahçelerinde dolaşan tahta pabuçlu çoban türküleri.

Derken filize durmuş eflatun korudaki peri Ev karısı

geldi yanıma, dedi, bahar geldi.

Kaynayın! pınarlar, taşın, katın köprüleri önünüze,

basın ormanları siyah kumaşlar, orglar, şimşekler,

gök gürültüleri, kabarın hadi çağlayın; hadi su; hadisene

keder, kaldırın ayağa selleri.

Değil mi ki onlar senli-benli-gitti derler! O dört başı

mamur taşlar! O açmaya varmış çiçekler! -değil mi ki

bir kasvettir kalan geriye! Ecenin haliyse malum,

toprak mangalının korlarını karıştırmaya dalmış

büyücü, bilir ya söylemez bizim bildiğimizi.

Arthur Rimbaud

Friendz10