Evvel zaman içinde kalbur saman içinde ormanın derinliklerinde bal rengi yumuşak tüylü bir ayıcık yaşarmış. Bu ayıcık normalde çok neşeli çok sevecenmiş. Ancak son zamanlarda çok umutsuz ve karamsar olmaya başlamış. Komşuları ile görüşmez, arkadaşları ile buluşmaz olmaz. En sevdiği arı kovanına gitmeyi bile bırakmış. Her zaman gittiği arı kovanındaki arılar onu merak etmişler.

Ayıcık neden gelmiyor acaba bir rahatsızlığı mı var acaba demişler. Komşuları onun için çok endişelenmeye başlamış. Ayıcık bizi hiç ziyaret etmiyor, biz kapısını çalsak onu da açmıyor. Acaba bir üzüntüsü, bir derdi mi var demişler. Arkadaşları ayıcık için çok telaşlanmış. Buluşmalarımıza artık hiç katılmıyor. Bizimle pikniğe ve arı kovanından bal toplamaya gelmiyor.

Acaba bir sıkıntısı mı var demişler. Daha sonra arılar, komşular ve arkadaşlar bir araya gelerek ayıcığın evine gitmişler. Kapıyı çalmışlar ancak ayıcık açmamış. İçlerinden bir tanesi kapıyı kıralım demiş. Diğeri olmaz bu çok yanlış bir davranış olur diye itiraz etmiş. Bir başkası camdan içeri girelim demiş. Ancak bunun da hiç doğru olmayacağına karar vermişler.

Daha sonra ayıcık için söylemek istediklerini bir kağıda yazıp kapısına bırakmaya karar vermişler. İçeri seslenerek bunu ayıcığa söylemişler ve hislerini yazdıkları kağıdı kapıya bırakıp evlerine dönmüşler. Ancak akılları ayıcıkta kaldığı için birkaç gün sonra yeniden toplanıp onu ziyaret etmek için sözleşmişler. Ayıcık ise evden hiç çıkmadan üzgün bir biçimde yatağında yatıyormuş.

Çünkü hayata karşı umudunu kaybetmiş. Arılar, komşuları ve arkadaşları gelince kalkıp kapıyı açmak istemiş ancak bunu yapacak gücü kendisinde bulamamış. Fakat onların söylediği her şeyi duymuş. Onlar gittikten birkaç saat sonra kapıyı açmış ve onun için yazdıkları yazıları okumaya başlamış. Kendisi için o kadar güzel o kadar harika şeyler yazılmış ki okudukça içini bir sıcaklık kaplamış. Birkaç dakika sonra yüzü gülmeye başlamış daha sonra bu gülücük büyümüş ve kahkahaya dönmüş.

Derken bu kahkaha o kadar kuvvetlenmiş o kadar yükselmiş ki tüm ormanı kaplamış. Sesi duyan arılar, komşular ve arkadaşlar koşarak ayıcığın evine gelmiş.

Ayıcık o kadar gülüyormuş ki onu gören herkes gülmeye başlamış. Bir süre böyle içten ve neşeyle güldükten sonra ayıcık demiş ki:

– Hayata karşı umudumu yitirdiğim noktada sizin yazdıklarınız imdadıma yetişti. Yazdıklarınızı okudukça anladım ki umut aslında sevgide gizlidir. Sizler benim en yakınlarımsınız. Sizlerin sevgisi oldukça asla umudumu yitirmem. Sizleri çok seviyorum ve çok teşekkür ediyorum. Sevginiz bundan sonra umudumun can suyudur. Ne zaman umudum solacak gibi hissetsem onu sizin sevginiz ile sulayacağım.

Yani en kısa haliyle her ne olursa olsun umudunuz yitirmemek için en azından kendinizi sevin güzel insanlar.

Kaynak: 1