'Ben beni sevdikçe ey yar derdim artar daima”

Çünkü beni sevsen de

Güvenmezsin bana bilirim

Ama artan her şeyle birlikte yanlışlık da artar

Mesela her su gözyaşı olur

Her dönem bir hazin geçiş

Suya boşversem yanılsama

Aya baksam bir bulut

Sevgisizlikle birlikte yanlışlığın hükmü başlar

Bir düşün kaç kişiyiz bildirilerde

Şimdilik kaç paralığız hele akşam olunca

Bunca sütsüzün kahrını çektik düşün ki

Gene de soluğumuz

Bir orman yangını sanılır oralarda buralarda

Ezildik gerçi ama horlanamadık bunu hatırlarsın

Mutlaka hatırlarsın bunu

Tut ki enver bırakır tehdidini

Ethem başlar

Çünkü beni sevsen de bana güvenmezsin iyi bilirim

Apoletim sırmasız hatta hiç yok

Su içsem ağzımın kenarlarından dökerim

Neyi hatırlatır benim sana uzak bir bakışım bilirim

Aslında mutsuz yaşayıp gidiyoruz

Ölüme direnerek şimdilik

Şimdilik alımlı bir başka mutluluklara özenerek

Aşkımız ve mutfak rafları ve uçaklar üstüne korkumuz

Bir yudum gelecek ve mutlu saatler üstüne korkumuz

Ama birlikte biliyoruz: eğilecek bugünkü başlar

Sev beni, alış bana

Kimse ürkütemez bağlandığımız güzelliğin utkusunu

Sev beni, bir dağ gölgesi kadar sev

Şimdilik bırak musluğun sızmasını damın akmasını

Bir tırnak gibi büyü domuz bir tırnak gibi

Zorlayarak her bir yanı

Çünkü biraz sonra umut başlar her günkü, başlar

Aslında bir alıştırmadır umut

Öbürlerinin azıcık nefes diye bağışladığı

-Baharı beklemeye benzer-

Hain ve olmayanadır çünkü

Umutsuzluğu taşır yanında

Oysa nasıl olsa gelecektir bahar denen tarih

Önüne durulmaz mantığıyla doğanın

Yeşilden olma birim

Sudan gelme itmeyle

Umut yoktur

Kimse yoktur umut etmemeyi önleyecek

Çünkü umut kaçınılmaz gelecektir

Bütün gümbürtüsüyle

Umut kaçınılmaz gerçektir çünkü

Biri Asya’da biterken sözgelişi, Şili’de öbürkü başlar '