Bazen olmayışını göre göre, olmadığını bile bile oldurmaya çalışırsın. Çabaladıkça batarsın, bataklıktaymışsın gibi. Bazen olmuyordur ve olmayışını kabul etmek gerekir. Olmayışıyla yaşamak olmayışını sevmek gerekir. Yapamıyoruz evet ama yapmalıyız. Her zaman olmak zorunda değil. Sen seviyorsun diye seni sevmek zorunda değil, birbirinizi seviyorsunuz diye ilişki yürümek zorunda değil, sen en yakın arkadaşın olarak görsen de o seni öyle görmeyebilir. Hayat bu, olmayabiliyor işte.

Nazım Hikmet bir şiirinde:

"Yani sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı?" diyordu.

Yine okuduğum bir kitapta:

Olmuyorsa olurunun getirilerini göremezsin. Olmamıştır ve belki de hayırlısı budur. Olsa olmasın isterdin belki… O yüzden bazen olmayışını sev,  “Ne de güzel olmadın yine be” de. Oluruna bırakma, olmasın ölmezsin. Kimse ölmedi olmadı diye. Ki zaten ilk olmayan sen değilsin.

Olmayışını kabul edin ve de sevin. Belki de bir gün “İyi ki olmadı” dersiniz belli olmaz. Oluruna bırakmak çok saçma hem. Zamana bırakmak gibi. Zaman da bize bırakmıyor mu zaten, geçen zaman da kararı yine sen vermiyor musun?

Ya zamanda bize bırakıyorsa?