Bahsettiğim şu kafece müşterilere yetişemediğimiz gün var ya işte o günün ardında sabahçı olarak açtım ya kafeyi, tam da o günden bahsediyorum. Sabaha karşı 03:00 civarı eve gitmiştim o gün. Saat 08:30 da dükkanı açtım haliyle. Çayı koydum, müziği açtım, masaları sildim ve sıra geldi paspasa. Paspasın suyunu hazırladım başladım kafeyi silmeyi. Her şey çok iyi gidiyordu ama bence. Çünkü çayı koymak dışında geri kalanları yaptığımı söylediğim kısım aslında rüyammış. Cidden ayakta, gözleri açık şekilde barda uyuya kalmışım. Patron gelmiş fotoğrafı çekmiş, müziği açmış falan hiç haberim yok. Beni dürtmesiyle uyandım.

Kendime bir geldim saat olmuş 09:30, karşımda patron gülüyor. Ne diyeceğimi bilemedim adama. O sadece gülüyor. ''Sen ne adamsın lan'' diyerek gülmeye devam ediyor. Hayır kaçmaya çalışıcam ama barın giriş ve çıkışı aynı yerde, üstüne patronda tam olarak orada bekliyor. Başımı okşadı ''Bende senin gibiydim, emeğin çok biliyorum, çok yoruluyorsun onu da biliyorum ama tekrarlama lütfen bu hareketi.'' dedi ve gitti. Bir de şaka yaptı giderken ''Hadi benden bir kahve iç, müessesenin ikramı olsun.'' dedi. Hayır zaten kahkahalar atarak çıktı dükkandan şaka mı yaptı laf mı soktu ben anlamamıştım. İlerleyen saatlerde kahve işe yaramış gelmişsin kendine diyince anladım ki kahve hakkım gitti. Ah be, bu beni biraz üzmüştü o zaman.

''İçmediğini biliyorum, hadi git kahveni içte gel.'' dedi. İşte orada dedim ki kendi kendime ''Helal be bizim patrona, adam neleri düşünüyor.'' Cidden helal olsun.