Her gördüğüm limana sığınmaya çalışmıyorum artık. Düştüğümde ayağa kalkmak için birilerine el uzatmıyorum. Canım yandığında yanımda birilerine ihtiyaç duymuyorum. Ağladığımda başımı koyacak bir omuz desen hiç aramıyorum. Mesela karşıma çıkan insanları kendim gibi sanmıyorum. Bir şeyler ayakta kalsın diye tek başıma çabalayıp, hiçbir şeyi alttan almıyorum. Beklentiye girmiyorum.

Önceden sevilmek isterdim. Biraz da olsa değer görmek. Ne bileyim birilerinin önceliği falan olmak. Ama şimdi aramıyorum. Aksine, bir zamanlar arkasınndan koştuğum şeylerden şimdilerde ben uzaklaşıyorum. Sanırım yüreğim soğumuş benim, bilemiyorum.

Sezai Karakoç demiş ya:

"Yüreği soğuyanın savaşı biter."

İşte bu ara hayatı tam olarak bu noktada yaşıyorum. Anlayacağınız benim yüreğim soğudu. O yüzden benim sizinle savaşım bitti.