Kayın ağacı, tüm ağaçlar gibi gövdesinin en dış bölümünde havayı ve suyu geçirmeyen, ince bir mantar tabakasıyla kaplı... Eskiden Amerikan yerlileri, çok ince olduğu için kolaylıkla soyunabilen bu mantar tabakasından elde ettikleri büyük parçalarla kayıklarını suya karşı izole ediyorlardı. Bu tabakada gözle görülen küçük çizikler ise ağacın gövdesinin nefes aldığı delikler. ABD'de dev sekoya ağaç­larının bulunduğu or­manlarda her yıl büyük yangınlar çıkıyor. An­cak, dev sekoya ağaçları bu felaket­lerden zarar görmeden kurtuluyor. Bunun nedeni, kalınlığı 60 santimi ve ağırlığı 6 ile 7 tonu bulan dev ka­bukları... Ateş, bir zırh görevi gören bu dev kabuğu geçip ağacın kendi­sine ulaşamıyor.

Bu müthiş savun­ma mekanizması sadece ABD'deki sekoya ağaçlarında yok... Genellikle yangın bölgelerine ekilen mantar meşesi ağaçları da aynı özelliği ser­giliyorlar. Kuşkusuz sekoya ağacı ve mantar meşesi koruma konusun­da aşırı örnekler... Ancak, farklı ka­lınlıklarda da olsa, tüm ağaçlar, ka­buk denen değişik ve karmaşık do­kulardan oluşan bir doğal kalkana sahip. Ateşe, suya, soğuğa ve para­zitlere karşı ağacın gövdesini o ko­ruyor. Mantar hücreleri daha derin­lerde hayat buluyorlar ve daha sonra yüzeye doğru hareket ediyorlar. Bu hücreler sürekli çoğalma özelliği ta­şıyorlar. Yüzeye en yakın olan hüc­reler en yaşlı hücreler...

Mantar tabakaları her yıl plaka biçi­minde bir katman oluşturuyor. Tıpkı hayvanların deri değiştirmesi gibi, ağaç kabuklan da yeni mantar kat­manları oluşturarak kendilerini ye­niliyorlar ve bir önceki katmanın parazitlerinden arınıyorlar. Bunlar doğar doğmaz "süberin" isimli bir madde ile do­nanıyorlar. Suyu ve soğuğu geçir­meyen bu madde, daha sonra yavaş yavaş hücrelerin ölümüne de neden oluyor. Mantar hücreleri süberin maddesiyle donandıktan sonra ken­di birleşimindeki suyu yitiriyorlar ve boşluklarına hava dolmaya başlı­yor. Bu hava tabakası ağacın su ge­çirmez özelliğini ikiye katlıyor ve ayrıca ağacın gövdesini termik açı­dan izole ediyor.