Sakaoğlu, bugün birçok meraklı tarihçinin “Cellat Çeş­mesi” diye bildiği, kimi turist rehberlerinin de “Cellat Çeş­mesi” diye gösterdikleri bu çeşmenin kitabesine de kita­bında yer verir: “Cellat Çeşmesi” diye gös­terilen bu duvar çeşmesinin ayna taşında II. Abdülhamid'in tuğ­rası olup kitabesin­de de adı okunmak­tadır: “el-gaazi es ­Sultan Abdülhamid Han-ı sânî Efendi­miz hazretlerinin / müceddeden bina ve inşa buyurdukları Hamidiye çeşmesidir / Nemika-i Mısrîzâde fi gurre rebiülevvel 1307 (26 Ekim 1889).”

Şimdilerde, Sakıp Sabancı Müzesi'nin danışmanlığını yü­rüten ve 1997 -2005 yılları arasında da Topkapı Sarayı Müzesi Müdürlüğü görevini üst­lenmiş olan Dr. Filiz Çağman söz konu­su Siyaset Çeşmesi'nin dışında da pek çok çeşmenin de “cellat çeşmesi” ola­rak kullanılmış olabileceğini belirtiyor. Çağman, “Yani cellat biri­nin kafasını kesecekse, bu mutlaka orada kesilecek diye bir kural yoktu” diyor...

Şimdi yine Osmanlı'nın cellatlarına dönersek, genel olarak Çingenelerden oluşan Saray cellatlarının, Bostancı Ocağı'nın bir kolu olan “Cellat Ocağı'na bağlı olduklarını ve bu ocağın 20 kadar neferden meydana geldiğini görürüz. Emirleri doğrudan doğru­ya Bostancıbaşı'ndan alan cel­latların başında bir cellatbaşı, onun altında da cellatlar ve cellat yamakları yer alırlardı. İnfazlar genelde satırla yapı­lırdı; ama yüksek makamdaki memurların infazları kan akıt­madan, kementle boğularak ya da asılarak yerine getirilir, idam uygulanmadan önce de, makam ve mevkilerinin gerek­tirdiği saygı kendilerinden esirgenmezdi.