"Karate'den "kung-fu"ya, "savate"den "Tayland boksu” na sayısız dövüş stilinden söz ediliyor... Bugün çoğu uluslararası düzeyde yarışmalara konu olan bu dövüş sanatlarının kökeni, eski bir Zen tarikatına dayanıyor. Çin'deki Shaolin-si Tapınağı'nda yüzlerce "kung-fu" öğrencisi sabahın erken saatlerinde hocalarının denetiminde egzersiz yapıyorlar. Teorik olarak, dövüş sanatla­rı, "özel vuruşlar ve hare­ketler ile saldırganı etkisiz kılmaya yönelik, doğu kö­kenli kişisel savunma sanatı" şeklin­de tanımlanıyor. Dövüş sanatlarına ilişkin sözlüklerde de aşağı yukarı buna yakın ifadeler var, ama aslında olay bu kadar basit değil... 

 

Çünkü bu sporların yapıldığı salonlara girildi­ğinde, gösteriler, bir idmandan çok dini bir tören yapıldığı izlenimi veri­yor. Sporcular eğilerek birbirlerini saygıyla selamlamadan mindere ayaklarını basmıyorlar. Sonra, diz çökerek sanki dua edercesine kon­santrasyona giriyorlar ve enerjilerim yoğunlaştırıyorlar. Başlarını mindere doğru eğip, ellerini birbirlerine vuru­yorlar ve bütün bu törensel hareket­lerden sonra antrenman başlıyor. 

Bir usta, bacakların ve omuzların konumuyla vücudun duruşunu sürek­li denetliyor ve kimi zaman da az ama öz cümlelerle öğrencilerin yaptı­ğı yanlışları düzeltiyor, Öğrenciler, bu ikazlara başlarını öne eğerek te­şekkür ediyor, bir dans yaparcasına, kimono gibi bir giysi ve kılıcı simge­leyen bir sopayla aynı hareketleri tekrarlayıp duruyorlar.

Dövüş sanatları, bu iki kavramı da içeriyor. Ama özel olarak bir genelleme yap­mak gerekirse, dövüş sanattan iki ay­rı sınıfa ayrılıyor. "Göğüs göğüse kavga" ve "rakibi yaklaştırmadan özel vuruşlarla yapılan kavga"... Gö­ğüs göğüse kavganın, daha çok in­sanların soğuktan korunmak için kalın giyindikleri ve doğal olarak bu giysilerin içinde hareket serbestileri­nin kısıtlandığı soğuk iklimli Uzak­doğu ülkelerinde geliştiği biliniyor. Diğeri ise, hafif giysilerin giyildiği sıcak iklime sahip ülkelerde yaygın...