Deniz kenarında yaşayan in­sanlar için kayık ve gemi, ev ve araba kadar büyük önem taşır. Gemi yapımının deniz kıyısında yaşayan insanlar tara­fından toplumsal bir görev olarak baş­latıldığı sanılıyor. Bu işin Vikingler zamanında kamu hizmeti olarak kabul edildiğini biliyoruz. Kuzey Avrupa'nın kıyı kesimleri, kuzeyde Norveç'e ka­dar gemi imal eden bölgelere bölünmüştü. Her bölge, büyüklüğü ve geli­rine bağlı olarak, 20-30 kürekli bir sa­vaş gemisi bulundurmak zorundaydı. Kasabalar ve yaygın durumdaki yerle­şim birimleri de savaş zamanında kra­la tam teçhizatlı bir kayık sağlamak zorundaydılar. Kasabalar geliştikçe gemi yapımı profesyonellerin eline geçmeye baş­ladı.

Örneğin, 10. yüzyıldaki Norveç Gulathing Kanunu'na göre, geminin sanatsal yapısını oluşturmakta çalışan işçiler, kürekçilerin iki katı kadar faz­la para alıyorlardı. Gemilerin çoğu meşe ağacından yapılıyordu. O yükseklikte bulunabi­len en sağlam tahta meşeydi ve bu tahtalar gemi yapımı için son derece kullanışlıydı. Meşenin olmadığı du­rumlarda çınar, ıhlamur ya da çam ağaçlan da tercih ediliyordu. Denizlerde yaşadıkları ma­ceralar, destanlarının ana temasını oluşturuyordu. Tahtadan yapılmış ge­mileri o kadar güçlüydü ki, azgın su­lar, dalgalar ve hatta buzullar bile on­lara vız geliyordu.

Açık denizlerde büyük, üçgen yelkenlerine güvenerek güneşe ve yıldızlara göre yol alıyor­lardı. Deniz kuşları, balıklar, rüzgar ve dalga çeşitleri hakkındaki bilgileri de yollarını bulmalarına yardımcı oluyordu. Ancak, mümkün olduğu sürece karayı görecek şekilde yolcu­luk yapıyorlardı. Sığ sularda ve ne­hirlerde yelkenleri indirip kürekle gitmeyi tercih ediyorlardı.