Bilindiği gibi, kurak bölgelerde yağmur yağması ender gerçekleşen bir olay, ama çiy ve sise bol miktarda rastlanıyor. Ancak, bu çiy ve sisteki suyu elde etmek için kaktüs müthiş hızlı davranmak zorunda… Çünkü buharlaşma başlamadan önce bunu gerçekleştirmesi gerekiyor. Kaktüsler bu işlem için, dikenlerinin alt kısmında bulunan ve birer sünger görevi gören küçük tomurcuklardan yararlanıyorlar... Bu sünger tomurcuklarla çiy tabakasını emiyorlar ve içerdiği suyu dokularına gönderiyorlar.

Kaktüsler bu emme işleminden başka, yaşamları için gerekli suyu müthiş bir doğal pompa sistemiyle de elde ediyorlar. Bazı kaktüs tipleri­nin kökleri, çapı 12 metreyi bulan bir alana yayılabiliyor. Bazıları İse ger­çek bir tornavidayı anımsatan kökle­re sahipler. Kaktüsün boyu 50 santi­mi geçmezken, kökleri 18 metre de­rinliğe kadar ulaşabiliyor. Bu geliş­miş kök sisteminden oluşan doğal pompa sayesinde kaktüsler yeraltın­daki sulardan yararlanıyorlar.

Ancak, bir kaktüs için suya sahip olmak yeterli değil... Bunu müthiş ekonomik bir biçimde kullanması gerekiyor. Onun için de, öncelikle yapraklarındaki terlemenin önüne geçmek zorunda... Bu sorunu aşmak için bulduğu birinci çözüm, yaprak­larının üstünü su geçirmeyen bir ta­baka ile kaplamak... İkinci çözüm ise, yapraklarını birer dikene dönüş­türerek su kaybını en aza indirmek... İşte bu yapısal değişiklikler nedeniy­le bugün bir kaktüs yaprağı normal bir ağaç yaprağının 30'da biri kadar terliyor ve böylece 30 kez daha az su kaybediyor. Ayrıca, dikenler sadece su kaybını önlemiyorlar, sıvı hale ge­len su buharını toplamaya ve onu do­kulara ulaştırmaya yarıyorlar.