Rönesans'ın başlangıcı olan 14. yüzyıl, bütün batılı erkek giyimini belirleyen bir dönüm noktası olmuş­tu. Birkaç yıl içinde, Ortaçağ'ın ayak bileklerine kadar sarkan erkek giysi­leri daralmış, aşırı kısa "mini etekle­re geçilmişti. Bunlar, popo ve edep yerleri ile birlikte, vücudu vurgula­yan dar ve uzun çorap konçlarını da ortaya çıkarıyordu. Bu çorap konçla­rı, zamanla şekil değiştirip bir tür ço­raplı pantolona dönüştü. Hiçbir erkek de, "resmi olarak", çoraplarını ulu or­ta sergilemek istemiyordu.

Bu yeni erkek modası son derece iddialıydı. Ne var ki, aşırı derecede gergin duran ve ikinci bir deriye ben­zeyen bu yeni pantolonlar, erkekler için bir sorun da yaratıyordu: Bu uzun çorap konçlarında, çok basit bir biçimde, cinsiyet organları için yer yoktu. Böylece, uygulamaya yönelik gerekliliklerden ötürü, pantolonun ön kısmına bir tür kılıf eklendi.

Bu gelişmeler, o zamanın devlet makamlarını öfkelendirmişti. Çünkü zamanın zihniyeti ihtiyaçtan bir er­dem yaratmıştı. Bütün Avrupa ülke­lerinde, adı "edep yeri kapağı" olan bir kılıfla adeta erkek giyiminin ana parçası oluşturulmuştu; erkekler so­kaklarda gururla ve zafer kazanmış edasıyla bunları giyiyorlardı.

Eduard Fuchs, "Ahlak Tarihi" adlı yapıtında, "Erkekler o dönemlerde tamamen aşırı uçlara varan duygular­la, bu giysi parçasından bir seyirlik ve gösteriş nesnesi yarattılar. Böyle­ce, yalnızca ilk anda göze çarpmakla yetinmeyip, uygun bir biçimde bakış­ları doğrudan kendilerinde topluyorlardı" diye belirtiyor.

Erkekler, değişik yollarla bir afiş etkisine ulaştılar. Çoraplar biraz sarı­ya çaldığında, erkekler edep yeri ka­pağı için koyu kırmızıyı ya da parlak maviyi tercih ediyorlardı. Bunun dı­şında, pantolonun ön kısmını, renkli kuşaklar ve kurdelelerle süslüyorlardı. O zamanlara ait belgeler, edep ye­ri kapağının neredeyse çirkin sayıla­bilecek ölçüde, "dana ya da öküz ka­fası büyüklüğünde" genişletilmesinin müthiş derecede yaygın olduğunu gösteriyor. Edep yeri kapağına çeşitli şekiller vermekten de çekilmiyorlar­dı. Bu şekiller, dikleşmiş erkeklik or­ganı ya da çarpık bir salatalık biçi­minde olabiliyordu.