Bu hortumun içinde "labiyum" adı verilen bir çeşit kılıf bulunur ve bunun da içinde altı tane sivri tırnakçık vardır. Bu altı tırnakçığa bu kılıf yön verir ve sivrisinek bu tırnakçıklarla derinin içine girebilir. Daha sonra da hortumuyla kanı emer. Bu arada, sivrisineğin tükrüğünden kur­banın kanına karışan protein, ısırılan noktada kızarıklık ve kaşıntı yaratır.

Dişi sivrisinek, kan ile iyice besle­nen ve olgunlaşan yumurtaları zama­nı geldiğinde bir gece vakti bırakır. Bir dişi sivrisinek, her defasında 200 ile 300 yumurta üretir. İyi beslenmiş "Culicidi" türü sivrisinekler ise 1000 yumurta kadar bırakabilirler. Yumur­talar, genellikle sulak yerlere, su için­de biten bitkilerin yapraklarına, ya da bol yağmur alma olasılığı bulunan noktalara bırakılır. "Anofel" (sıtma hastalığına yol açan tür) ve "Aedes" türü sivrisinekler, yumurtalarını suya tek tek bırakırlar. Bu türlerin yumurtalarında özel bazı hava delikleri ol­duğu için, suyun üzerinde yüzebilir­ler. "Culex" gibi birçok sivrisinek tü­rü ise, yumurtalarını tek tek değil, toplu halde bırakırlar. Bu yumurtalar, yapışkan bir maddeyle birbirlerine kenetlenmiş durumda bulunurlar.

Koşullar uygun olduğu takdirde, yumurtalar bir ile üç gün içinde açı­lırlar ve kurtçuklar çıkarlar. Uzunla­masına bir biçime sahip olan bu kurt­çuklar suyun içinde kalırlar. Karınlarından çıkan ve "sifon" adı verilen özel bir organ sayesinde nefes alırlar. Sifon, karın boşluğunun bulunduğu noktadan çıkar ve suyun üstüne kadar ulaşarak hayvana gerekli olan ok­sijeni sağlar. Bu nedenle, ana sivrisi­nekler yumurtaları çok derin olma­yan sulara bırakmak zorundadırlar.

Kurtçuklar günlerini genellikle ha­reketsiz geçirirler ama, beslenmekten de geri durmazlar; ağızlarını bir filtre gibi kullanarak suyun içindeki kimya­sal çürüme durumundaki maddeleri ve su yosunlarını avlarlar. Tek bir kurtçuk, günde yaklaşık bir litre suyu filtre edip içindeki maddelerle besle­nir. Kurtçuk, bir hafta içinde tam üç kez değişime uğrar ve dördüncüsünde "pupa" haline dönüşür. Pupa halin­deyken beslenmeye ihtiyacı yoktur; zaten buna olanak da yoktur. Çünkü, daha önce filtre olarak kullandığı ağız yapısı, içinde tırnakların bulunduğu bir hortuma dönüşmüştür. Ne var ki, sinek bu metamorfoz sonucu daha ha­fiflediği için, artık suyun içinde rahat­lıkla yüzebilmektedir.

Pupanın gelişip bir yetişkin sineğe dönüşmesi süreci çok çeşitli etkenle­re bağlıdır. Suyun sıcaklığı, mevcut oksijen miktarı, ışık ve suyun içinde­ki inorganik tuzların varlığı, bu geli­şim sürecini olumlu ya da olumsuz etkiler. Üç, ya da dört gün sonra pu­pa yeniden bir metamorfoza uğrar ve bu kez yetişkin bir sineğe dönüşür.