Savaş sırasında, Erzurum'u Anado­lu içlerine doğru yürümelerine tek engel olarak gören ve de ne pahasına olursa olsun kenti ele geçirmek isteyen Ruslar, 8 Kasım'ı 9 Kasım 1877'ye bağlayan gece, işbir­likçi Ermenilerin kılavuzlu­ğunda, Aziziye Tabyası'na baskın yapmış, Türk askeri­nin kahramanca savunmasına rağmen ilk mevzileri aşarak içeri girmişlerdi. Tabyada bo­ğaz boğaza bir savaş, adeta kı­yamet günü yaşanıyor, her ge­çen dakika şehit olanların sa­yısı hızla artıyordu. Yarbay Bahri Bey, komutasındaki as­kerlerle bu şiddetli saldırıya karşı koymaya çalışırken, bir taraftan da bir haberciyle du­rumu komutan Ahmet Muh­tar Paşa'ya bildirmişti.

İşte bu sırada Erzurum'da camilerin minarelerinden: "Ey ahali, Moskof Aziziye'ye gir­di. Vatanını seven askerimizin yardımına koşsun" çağrıları yükselmeye başladı.   Günlerden beri heyecan içinde Rus saldırısını bekleyen Erzurum halkı; önce Ayaspaşa daha sonra da kentin bütün camile­rinden yükselen bu çağrıyı du­yunca, kadını, erkeği, ço­cuğuyla birlikte, evlerin­den boşalıverdı.

Herkes balta, yata­ğan, kılıç, bıçak, satır ne bulursa kapıp dışarı fırlıyor, bendini yıkmış su gibi Aziziye Tabya­sı'nın bulunduğu Topdağı'na doğru akıyordu. Bunlar ara-   sında Nene Hatun da vardı. Nene Hatun, kısa bir sü­re öncesine kadar Erzurum'un Pasinler İlçesi'nin Çepelli kö­yünde yaşarken, bulundukları yerin Ruslar tarafından işgali­ne dayanamayarak küçük ço­cuğu ve eşiyle birlikte Erzurum'a göç etmiş, camilerden yükselen çağrıyı duyunca üç aylık çocuğunu bıraktığı gibi, satırı kapıp Ruslarla savaşa koşmuştu.