Keşfini gerçekleştirdiğinde C-12 rezonansına ilişkin henüz bir kanıt yoktu. Hoyle'a göre, bilim otoritele­rinin gözden kaçırdığı bir nokta var­dı. Çünkü yaşam belirtisinin var ol­duğu her alanda C-12'nin rezonansı gerçekleşiyordu. Bu fikri sağlamlaş­tırmak için, nükleer tepkimeler konu­sunda uzman William Fowler'a da­nıştı. Fowler, önceleri Hoyle'ın delir­diğini düşündü. Çünkü atomun yeni bir özelliğini, sadece yaşamın varlı­ğına bağlamak çok da akıllıca değil­di. Yoğun ısrarlar üstüne yapılan araştırma Hoyle'ı bir kez daha haklı çıkarmıştı: C-12'nin rezonansı, onun öngördüğü enerjide gerçekleşiyordu.

Bu, Hoyle'ın özgün düşünceleri ve bilimsel inadıyla ortaya çıkmış hay­ret uyandıran bir keşifti. Ancak bu, asıl amacı olan tüm kimyasal ele­mentlerin kökenini açıklama çabasında sadece bir atlama taşıydı. 1954'te, helyumdan karbona kadar tüm hafif elementlerin, kızıllaşmış yıldız içinde 100 milyon santigrat derece sıcaklık­ta oluşabileceğini kanıtladı. Ağır ele­mentler için, daha yüksek sıcaklık ve süpernova patlamalarını da içeren birtakım farklı etkenler gerekiyordu. İngiliz Geoffrey ve Margaret Burbidge çifti, Fowler ve Hoyle'dan oluşan araştırma ekibi, yedi ayrı elementin, yıldızlarda meydana gelen tepkime­lerle nasıl oluştuğunu tanımladılar. Bunları kullanarak, sadece kimyasal elementlerin oluşma nedenlerini he­saplamakla kalmayıp, evrende ne ka­dar çok olduklarını da kanıtladılar. 1957'de bu araştırmalarının sonucu­nu anlatan "B2FH Tezi", o güne ka­dar yazılmış en önemli bilimsel ma­kale niteliğinde. Makale adını yazar­larının baş harflerinden alıyor.

B2FH Tezi, lityum, helyum gibi çok hafif olanlarından başlayarak, bütün kimyasal elementlerin kökeni­ni anlatıyor. Öteki ağır elementler için daha sıcak fırınlar gerekiyordu. 196O'lı yılların başında, Hoyle Cambridge'li astrofizikçi Roger Tayler'la bir takım kurarak, bu konunun gizemini bulmaya çalıştı. Bunu ger­çekleştirmek için de, ilk Önce George Gamovv'un elementleri "Büyük Pat­lama" ile gerçekleştirme fikrini yeni­den gözden geçirdi. Hesaplamalarını son verilerle yeniden yaparken, Bü­yük Patlama’nın başlangıç dönemle­rindeki 10 milyar santigrat derece sı­caklığın, dünyaya yüzde 75 oranında hidrojen ve yüzde 25 oranında hel­yum bırakacağını buldular; tıpkı bu­gün ileri sürüldüğü gibi

1967'de, Fowler ve ABD'li astro­fizikçi Robert Wagonefla yürüttüğü çalışmalar sonucunda, büyük proje­sinin boşta kalan tüm noktalarını da doldurdu. "Büyük Patlama"yı, diğer hafif elementlerin kökenini açıkla­makta kullandı. Hidrojenden uranyu­ma ve ötekilere kadar tüm kimyasal elementlerin doğumunu açıklığa ka­vuşturdu. Bir bardak su içindeki ba­sit hidrojen ve oksijen karışımının anatomisini çizdi. Bir bardak su için­deki hidrojenin "Büyük Patlama" sı­rasında; oksijenin ise, ondan milyar­larca yıl sonra, bir kızıllaşmış yıldız ya da süpernovada doğar.