Kar taneleri nasıl fiziki farklılıklar gösteriyorsa, buna bağlı olarak çığ tip­leri de değişiklikler sergiliyor. Örne­ğin, toz halindeki karın yol açtığı çığ, pudra şekerinin akışını anımsatıyor. Islak karın çığı ise yavaş yavaş kabın­dan dökülen yoğurda benziyor. Plaka halindeki kar tabakasının yarattığı çığ ise, üst üste konmuş bisküvilerin bir darbeyle yıkılışını çağrıştırıyor.

Bu kaçınılmaz bir fizik kuralı... Ağırlığı olan her şeyin yerçekimi ku­ralına uyması gibi... Ancak, bir başka gücün, yani moleküllerin yapışkanlığının etkisiyle kar kütlesi yerinde sabit kalabiliyor. Kısacası, bu iki gücün kar­şılıklı dengelenmesi, kar kütlesinin ka­yışını önlüyor.

Ne var ki, bu denge zaman zaman çeşitli nedenlerle bozulabiliyor. Den­genin, yerçekimi gücünün lehine bo­zulduğu durumlarda çığ tehlikesi beli­riyor. Denge bozucu olarak çok çeşitli parametreler söz konusu... Örneğin, çok soğuk bir havada yağan yoğun miktarda kar. mevcut kar kütlesinin dengesini altüst etmeye yetiyor. Bu durum toz biçimindeki çığlar için ideal bir ortam yaratıyor. Yine çok soğuk esen bir rüzgar, yüzeydeki karı plaka­lar halinde donduruyor ve sertleştiri­yor. Bu sırada, sert plaka biçimindeki kar kütlesinin derinliklerinde "dip kı­rağıları" oluşuyor. Yani, kar kütlesinin üst bölümü plaka biçiminde sertleşiyor ama temeli zayıf kalıyor. Bütün bu sis­temin devrilip yamaçlardan aşağıya doğru akması için de küçük bir basınç yeterli oluyor.

Bunu şöyle bir örnekle açıklayabili­riz: Bir toz şekeri yığının üzerine bis­küvileri plaka halinde yerleştirin ve elinizle hafifçe dokunun. Bisküvilerin nasıl iskambil kağıtları gibi birbirinin üstüne devrildiğini göreceksiniz...