Fizyolojik açıdan göbek, erişkinin gereksinmediği bir yara izi. Ancak dölyatağı yaşamında ceninin yaşaması için şart. Göbekten çıkan kordonla besleniyor ve soluk alıyor. 50-60 cm. uzunluğunda ve bebeğin kanının anne kanıyla alışverişini sağlayan plasentaya (dölyatağının iç çeperi) bağlanıyor. Jelatinimsi doku ve kan damarlarından oluşan bir kılıf. Göbek deliği, ceninin dünyaya açılan biricik kapısı. Bu hat aracılığıyla bebek şeker, aminoasit, oksijen alıyor ve iki damarı aracılığıyla oksijenli ve oksijensiz kan değişimi gerçekleşiyor.

Doğumdan sonra göbek kordonu kesiliyor ve birkaç santimetre uzunluğunda bir çıkıntı kalıyor. Yaşamın ilk haftasında bu kalıntı mumyalanıyor, yani kopuncaya kadar kuruyor. Geriye eski bağlantının izi, ilgi odağı "yıldız", göbek çukuru kalıyor. Karna giden kan damarları da kapanıyor ve sert, lifli dokudan oluşan kordonlara dönüşüyor. Lifler bütün yara izlerinde olduğu gibi büzülerek deriyi buruşturuyor. İşte göbek çukuru böyle oluşuyor. Çukur çeşitli biçimlerde olabiliyor: içine çökük ya da çıkıntılı... Görünüm, göbek kordonunun kesilişine göre değil, bireyin özelliklerine göre değişiyor. Örneğin içine çöküklük, o bölgede bulunan yağ miktarına bağlı. Ayrıca derinin ne kadar esnek ya da gergin olduğu da belirleyici.

Simgesel önemi, elbette ki fizyolojik öneminden daha büyük. Göbeğin, insan bedenin göreli masum bir noktası olmasının yanında, erotik sinyaller yollama işlevi var. Bu yüzden hanımlar göbeklerini göstermekten kaçınabiliyorlar. Bir yandan, tabu olmadığı için göbek açılırken; öte yandan, yanıltıcı bir kışkırtıcılığa yol açabiliyor. Biçimi ve görünümü, en yakındaki cinsel organı aldatabiliyor. Belki de kendi kendini kandıran gözler söz konusu. 30'lu ve 40'lı yıllarda, Hollywood'da bu anatomik ayrıntının çok tahrik edici sayıldığını anımsamak yeterli. Hatta harem sahnelerinin dansözleri, oraları gözükmesin diye mücevherli takılar takarak dans etmek zorundaydı. Göbek çukurunun gözüktüğü kareler kesilerek eleniyordu.