Ancak, bu noktada olaya bir başka açıdan da bakmak gerek... Yüzyıllar boyunca bu tür makineler yapma uğrunda harcanan emekler tümden bo­şa çıkmadı. Makinelerin çalışmadığı görülünce, bilginler "neden" arama­ya yöneldiler ve sonunda da termo­dinamik ilkeleri ile sürekli hareketin olanaksızlığını keşfettiler.

19. yüzyılın sonunda işin tümüyle kapandığı düşünülüyordu. Ama, kapı­dan kovulan sürekli hareket düşünce­si, 1895'te radyoaktivitenin keşfiyle bacadan giriverdi. Ve ışının, enerjisini nereden aldığı sorusu gündeme geldi. Görünüşe bakılırsa hiçbir yerden al­mıyordu. Kimi araştırmacılar, uran­yumla çalışan devridaim makineleri tasarladılar. Ama, hemen ardından Einstein, kütlenin bir enerji biçimi (e=m.c2) olduğunu gösterdi. Radyo­aktif bir cisimden salınan enerji, daha önceden cismin içinde kütle biçimin­de bulunuyordu ve sonra ışına dönü­şüyordu.

Başka bir deyişle, ne var oluyor ne de yok oluyordu; yalnızca biçim değiştiriyordu. Bu durum çer­çevesinde, radyoaktivite termodina­mik ilkeleriyle çelişmez ve hiçbir şe­kilde de sürekli hareketi doğuramazdı. Bilimadamlarına göre bu olgu, sü­rekli hareketin olanaksızlığım kanıt­lar. Gerçek böyle... Ama, mitler hala aklımızı kurcalamaya devam ediyor...