ABD'de dev sekoya ağaç­larının bulunduğu or­manlarda her yıl büyük yangınlar çıkıyor. An­cak, dev sekoya ağaçları bu felaket­lerden zarar görmeden kurtuluyor. Bunun nedeni, kalınlığı 60 santimi ve ağırlığı 6 ile 7 tonu bulan dev ka­bukları... Ateş, bir zırh görevi gören bu dev kabuğu geçip ağacın kendi­sine ulaşamıyor. Bu müthiş savun­ma mekanizması sadece ABD'deki sekoya ağaçlarında yok... Genellikle yangın bölgelerine ekilen mantar meşesi ağaçları da aynı özelliği ser­giliyorlar. Kuşkusuz sekoya ağacı ve mantar meşesi koruma konusun­da aşırı örnekler... Ancak, farklı ka­lınlıklarda da olsa, tüm ağaçlar, ka­buk denen değişik ve karmaşık do­kulardan oluşan bir doğal kalkana sahip...

Ateşe, suya, soğuğa ve para­zitlere karşı ağacın gövdesini o ko­ruyor. Mantar hücreleri daha derin­lerde hayat buluyorlar ve daha sonra yüzeye doğru hareket ediyorlar. Bu hücreler sürekli çoğalma özelliği ta­şıyorlar. Yüzeye en yakın olan hüc­reler en yaşlı hücreler. Mantar tabakaları her yıl plaka biçi­minde bir katman oluşturuyor. Tıpkı hayvanların deri değiştirmesi gibi, ağaç kabuklan da yeni mantar kat­manları oluşturarak kendilerini ye­niliyorlar ve bir önceki katmanın parazitlerinden arınıyorlar.

Bunlar doğar doğmaz "süberin" isimli bir madde ile do­nanıyorlar. Suyu ve soğuğu geçir­meyen bu madde, daha sonra yavaş yavaş hücrelerin ölümüne de neden oluyor. Mantar hücreleri süberin maddesiyle donandıktan sonra ken­di birleşimindeki suyu yitiriyorlar ve boşluklarına hava dolmaya başlı­yor. Bu hava tabakası ağacın su ge­çirmez özelliğini ikiye katlıyor ve ayrıca ağacın gövdesini termik açı­dan izole ediyor.