Evdeki saksı çiçeğim, ofisteki iki saksım ve nazlı orkidem var; bazen onları "sessiz evcil hayvanlarım" gibi görüyorum. Sabah toprağı yoklamak, sanki kısa bir oyün zamanı gibi bir rutin; su, ışık ve ilgi de mama-kum kabı düzeni gibi… Varlıkları odanın havasını değiştiriyor, yokluklarını da hemen hissediyorum.

Elbette aksaklıklar oluyor: fazla su, kaçan güneş… Ama tıpkı bir pati dostuyla olduğu gibi, mesele kusursuzluk değil, düzenli ilgide. Orkidemde bir tomurcuk, ya da saksılarda yeni bir yaprak görünce içim aynı "kuyruk sallayan" sevinçle doluyor. Demem o ki, bitki bakmak da bir bağ kurma hali; öğreniliyor, büyüyor ve bence başlı başına bir meziyet.