Bazen insanların ağlanacak durumlara güldüğünü görebilirsiniz. Bunun sebebini kalkıp da sorguladığınız zaman ortaya nasıl bir psikolojinin çıkacağını algılamak ilk başta biraz zor olacaktır. Ama bunun sebebini ben şu şekilde tahmin ediyorum. Belli bir yerden sonra insanlar ağlanacak halleriyle yaşamaya o kadar çok alışıyorlar ki artık insan psikolojisi bu durumlara karşı üzülmek veya ağlamak yerine gülme resmesi göstermeye başlıyor.

Böylece insan kendisini içten içe daha fazla üzmeyi bırakıp kendine zarar vermeyi bırakmaya başlıyor. Bu sadece benim kişisel bir tahminim. Ama bunun çok trajik bir göstergesi vardır. Bunun bize gösterdiği trajedi ise, ağlanacak haline gülen bir insanın aslında ne kadar uzun zamandır bu kadar kötü bir durumda olduğunu gözler önüne sermesiyle ilgilidir. Evet, bir insan eğer ağlanacak haline gülüyorsa o insan ya delirmiştir ya da uzun zamandır yaşadığı kötü durumlar yüzünden gerçekten de iğrenç bir hayat yaşadığını hissediyordur.

Ama bu iğrençliği artık ağlayarak değil, gülerek karşılıyordur. Psikoloji olarak çökmemek adına belki de insan ruhu artık uzun zaman yaşayan kötü olaylara böyle bir refleks geliştiriyordur. Acı çekmeyi sevdiği için değil, daha fazla psikolojik olarak yıpranmamak için gülüyordur belki de.