Az sayıda insan hayatına hedefleriyle, stratejileriyle ya da uzun vadeli planlarıyla ve amaçlarına ulaşma çabası ile hareket eder. Böyle insanlar için hayat hedeflerine ulaşmaya çalıştıkları bir maratondan ibarettir. Ancak insanların geneli ise hayata karşı neler yapabileceklerini bilmiyorlardır bile. İnsanların genelinin yarına dair bir planı bile yok aslında. Bu son derece trajik bir durum. İnsanlara sorsanız pek çoğu size gelecekte nerede olmak istediklerini söylerler.

Kimisi doktor olmak istiyordur, kimisi müdür kimisi de başka bir şey. Ama hiçbirinin geleceğe dair iyi bir planı yoktur aslında. Ulaşacakları şeylere nasıl ulaşacaklarını bile tam olarak bilmezler sadece toplumun onlara söyledikleri yöntemleri kullanmaya çalışırlar. Toplum onlara oku der okurlar, sistem onlara kariyer yap der yaparlar. Ama toplumun ya da sistemin onlara neyi neden söylediklerini sorgulamazlar bile. Sadece yaparlar.

Böyle insanlar için söyleyebileceğimiz yegane şey ise anlık hisleriyle hareket etmiş olmalarıdır. Yani ne kadar hedefleri olursa olsun en ufak bir his bile bu insanları yollarından saptırabilir. Sağlam amaçlar ve hedeflere odaklanmayınca insanın anlık duyguları aklından daha baskın olmaya başlar. Korkunca bilinçsizce kaçarlar, eğlence neredeyse oraya giderler. Yani kendilerini bile yönetemezler ki hayatlarını yönetsinler. Akılları ile değil anlık duyguları ile hareket ederler.