Karşınızda bir insan düşünün. Size saatlerce kendisini anlatıyor. Anılarından bahsediyor, hayatından bahsediyor, kendisine komik gelen olaylardan bahsediyor, kendisine üzücü gelen olaylardan bahsediyor. Sizce bu insan bunu niye yapıyor olabilir? Ve bu insanı hiç tanımadığınızı hayal edin. Sizce bu insan size bunu niye yapıyor olabilir? Ben size mantıklı bir cevap vereyim. Belki de sizden sadece bir gülümseme ya da bir onay bekliyordur. Bir insana gülümsemeniz bir onaydır aslında. Yani şöyle düşünün, hiç ciddi durduğunuz, ciddi baktığınız, somurttuğunuz bir insanın size daha fazla konuştuğunu, yanınıza daha fazla geldiğini veya sizin üzerinize gittiğini gördünüz mü?

Muhtemelen görmemişsinizdir. Eğer gördüyseniz de, o insanın eminim kendi içinde bazı problemleri vardır. Ancak genele vurduğumuz zaman, insanlar kendilerine gülümseyen başka insanların yanına giderler. Çünkü gülümsenmek bir onaydır. Siz kendi anlarınızı anlatırsınız veya başkası size kendi anlarını anlatır. Kendi hayatından bahseder, hayat görüşünden bahseder. Ve aslında bir nevi sizden onay bekler. 

Bu onay ise, sizin onu mantıklı bulduğunuzla, iyi bulduğunuzla, güzel bulduğunuzla ilgilidir. Onun fikirlerini değerli bulduğunuzla ilgilidir. Bazı insanlar veya insanların pek çoğu size bir şeyler anlatırken, aslında istedikleri tek şey bir gülümsemedir, bir onayınızdır. Doğru bulunduğu, yaptığı şeylerin iyi olduğu veya değerli olduğu hissini hissetmektir. Ve siz de bir gülümsemeyle ona bu hissi vermiş olursunuz. Böylece o insan aslında içsel amacına ulaşmış olarak size bağlanmış olur.