Ceharet mutluluktur diye bir söz vardır. Bu sözün ne anlama geldiğini anlamak için hayatta gerek az, gerekse birçok şey bilmek gerekir. Bir şeyleri bildiğimizi anlamanın en iyi yolu ise kendimize bir şey biliyor muyuz diye sorduğumuzda, aslında kafamızda bir soru işaretinin oluşması ve hiçbir şey bilmediğimizi idrak edebilmemizdir. Böylece anlarız ki aslında hayatta bir şeyler biliyoruz ve yine anlarız ki hiçbir şey bilmiyoruz. Bilgili olduğumuzu anladığımızda ise ve ne kadar bilgisiz olduğumuzu anladığımızda ise onca bilginin bize getirdiği bir şey vardır.

O da aslında mutsuzluktur. Çünkü bildiğimiz zaman bir şeylerin sonunun nerelere varabileceğini biliriz. Belki iyi yerlere varabileceğini de biliriz ama kötü yerlere varabileceğini de biliriz. Ve en sonunda aslında pek çok şeyin olumsuz bir yere varabileceğini de anlamış oluruz. Hayatın hiçbir şey bilmediğimiz dönemdeki o ideal kavramlardan ibaret olmadığını anlarız. Ve bu bizim mutluluğumuzu azaltır. Biz bildikçe realiteye daha çok yaklaşırız.

Realiteye daha çok yaklaştıkça ideal kavramlardan daha çok uzaklaşırız. Ve ideal kavramlardan daha çok uzaklaşıp gerçeklerle yüzleştiğimizde ise mutluluğumuz giderek azalmaya başlar. Belki de pek çok insanın bilgiden kaçıp, cahil kalmaya devam etmesinin sebeplerinden birisi de budur. Pek çok insan aslında bir çocuk gibi sadece mutlu olmaya devam etmek istiyor. Bir şeyler bilmek, kendini geliştirmek. Bunların getireceği yükten, mutsuzluktan, kaygıdan ve realiteden kaçmak istiyor insanlar belki de. Bu yüzden cehalet belki de hiçbir zaman bitmeyecek.