Bazı insanlar vardır, davranışlarına hayret ederiz. Bazen bir anda ortadan kaybolurlar, sonra tekrar karşımıza çıkarlar. Belli bir dönem sevinç gibi mutlu, belli bir dönem ise hüzünlü ve mutsuz olurlar. Burada değinebileceğimiz en iyi konu belki de, bu insanların aslında kendi içlerinde depresyondan bir türlü çıkamamaları gerçeğidir. Evet, ne yazık ki bazı insanlar için hayatın gerçeği budur, depresyondan çıkamazlar. Arada bir geçici mutluluklara kapılabilirler, arada bir kendilerini iyi hissettirecek şeyler yapabilirler ama bir türlü depresyondan çıkamazlar.

Ve bunun da aslında temelde bir iki sebebi vardır. Birinci sebep, kendi depresif şartlarını değiştirebilecek iradeleri yoktur. İkinci sebep ise dışarıdan gelen yardımları kabul etmezler ve kendi konfor alanlarından çıkamazlar. Bir insanın yaşam şartları onu depresyona sürükleyebilir. Zor hayat şartları mesela. Ama bir insan bunu çok çalışarak veya çabalayarak değiştirme şansına sahiptir.

Ama iradesi yoksa bu çok yüksek çalışma ve çabayı gerçekleştiremez. Bir de kendi konfor alanına çıkamayanlar vardır. Onlar da başkalarından gelecek yardımları veya önerileri uygulayabilecek potansiyele sahip olmazlar. Çünkü kendi konfor alanlarını bırakamazlar. Sürekli o depresif olan ama konforlu olan alanlarında kalmaya devam ederler. Ve bu yüzden depresyondan bir türlü çıkamazlar. Çünkü kendi şartlarını değiştiremezler.