İdealizm dediğimiz zaman, hayatın barış, huzur ve neşe içinde devam edebileceği ve bunun sürekli olabileceği ne dair bir inanç insanın aklına gelebilir. En azından bunun olma ihtimali ve bunun ulaşma ihtimalinin olduğuna dair bir inanç akla gelebilir. İşte mutlu bir hayata ulaşmak, huzurlu bir hayata ulaşmak, refah dolu bir hayata ulaşmak ve bunun için insanın kendisinin yeterli olduğunu zannetmesi bir idealizmdir aslında. Çünkü bir insan böyle bir hayata hak edese bile, böyle bir hayata ulaşmak için yeterli olmanın nasıl bir şey olduğunu anlaması o kadar da kolay değildir. Huzurlu bir hayat anlayışı, özellikle modern dünyada insanların aklına girmiş bir şey. Huzurlu, rahat, refah içinde bir hayat anlayışı.

Bundan 100 yıl öncesine kadar insanları koruyan bir sosyal devlet. Onlara yiyebilecekleri gıdaları anında sağlayabilecek bir ticaret sistemi ya da üretim sistemleri yoktu tam olarak. Ve insanlar daha hayatta kalabilecekleri ihtiyaçlarına ulaşabilmek için mücadele etmek zorundaydılar. Ve bu sebepten dolayı refah ve huzur içinde yaşama düşüncesi o kadar da kolay ulaşabilen hatta neredeyse imkansız bir düşünceydi. Sadece krallar ve kraliçeler böyle bir hayata ulaşabilirdi. Onların sadece yedikleri önünde, yemedikleri arkalarında o durdu. Eskiden zenginliğe ulaşmak da bir insan için neredeyse imkansızdı. Sınıf atlamak gibi bir şeydi ve yine bu zenginlik ve güç sadece insanların soylu dedikleri ufak bir kesimde bulunurdu.

Günümüzde insanlar sınıf atlayabilecekleri ve bunu çalışarak başarabilecekleri bir konuma geldiler. Günümüzde insanlara temel ihtiyaçlarını sağlayabilecek sistemler ve onları koruyabilecek güçlü bir devlet anlayışı ortaya çıktı. İşte ortaya çıkan bu koşullar insanların kendilerine kolay bir şekilde refah dolu bir hayata ulaşabilecekleri yanımızda kapılmalarına neden oldu. İşin gerçeği şu ki insanların hala %90'ı böyle bir hayata ulaşabilecek ne iradeye, ne çalışma azmine, ne zekaya, ne de güce sahiptirler. İşte bununla yüzleşmek idealizmi kaybettiren unsurlardan bir tanesidir.