İnsanları dışarıda pek çok şey konuşurken görebilirsiniz. Bu konulara baktığınız zaman ise genellikle ya kendilerine bir şeyler hissettiren olaylardan bahsederler, ya kendileri için önemli olan mevzulardan bahsederler. Hayatta bulundukları konumu aslında size yansıtırlar. Konuştuklarından anlarsınız bu insan ne yapıyor, nasıl bir kafa yapısında, hayatın neleri çözmüş, neleri çözememiş, hayatın hangi aşamasında, hangi süreçlerden geçiyor. Duruşuna, bakışına, konuşmasına bakarak o insan hakkında bir sürü çıkarım yapabilirsiniz aslında. Peki bize şöyle düşünün. Sizin bulunduğunuz konum, sizin düşündüğünüz konular, sizin içinde bulunduğunuz süreç artık diğer insanları aştıysa, geçtiyse, örneğin para kazanmak, bir iş yerinde satü sahibi olmak, iyi bir hayat yaşamak, mutlu olmak, pek çok insanın şu anda düşündüğü şeyler, iyi hissetmek.

Peki ya siz bunları zaten kendi içinizde çözdüyseniz veya kendi hayatınızda çözdüyseniz, o zaman başkaları ile konuşacak neyiniz kalır ki? Siz artık bunları çözdüğünüz için, bunları aştığınız için bunları konuşmak ihtiyacı hissetmezsiniz. Peki ya sonra? Sonra ne mi olur? İnsanlarla konuşacak hiçbir şeyiniz kalmaz artık. Hayat çok mu zor başka insanlar için? Artık sizin için değildir. Bazı şeyler çok mu komik ya da eğlenceli geliyor başka insanlara? Artık size gelmiyordur. Bazı fikirler çok mu enteresan geliyordur başka insanlara? Artık size o fikirler o kadar enteresan gelmiyordur.

Size enteresan gelen şeyler başkadır. İşte burada başka insanlarla konuşacak bir şeyin kalmadığı aşamaya geliyoruz. Artık konuşmaktan sıkılırsınız. Başka insanlara dinlemek size zulüm gibi gelmeye başlar. Konuşmak istemeyeceğiniz bir noktaya gelirsiniz. Artık onların acıları sizin acılarınız değildir. Onların korkuları sizin korkularınız değildir. Artık onlar sizin için önemsizdir, anlamsızdır. Ve giderek daha da anlamsız hale gelir. Çünkü onlar kaldıkları yerde kalmaya devam ederken siz ilerlemeye devam edersiniz.