Düşünce deneyi dediğimiz zaman aklımıza genellikle bilim insanları ve bu bilim insanlarının yaptığı düşünce deneyleri gelir. Yani herhangi bir durum varsayıp zihinde o durumun nasıl gerçekleşeceğini gene zihinde simüle ederek ortaya bir teori, bir formül koymak. Ancak düşünce deneylerini sadece bilim adamları belli olgulara yapmak zorunda değil. Aslında bireyler de kendileriyle düşünce deneyleri yapabilirler ve düşünce deneyleri yaparak aslında kendilerini tanıma yolunda büyük bir adım atmış olabilirler. Peki bir bireyin düşünce deneyi yapması tam olarak nasıl olacaktır, en azından kendisiyle düşünce deneyi yapması?

Burada olay tam olarak şu şekilde gerçekleşir. Birincisi, bir birey kendisini bir olayın içinde düşünür. Örneğin, benim şu kadar param olsaydı veya benim şu yeteneklerim olsaydı hayatım nasıl olurdu, ne yapardım, kendimi nerede nasıl görürdüm diye bir düşünmeye başlardı. Ve bu düşünce deneyinin sonunda kendisinin ne yaptığını veya ne yapmadığını kafasında objektif bir şekilde simüle etmeyi başararak kendisini tanım yolunda büyük bir adım atmış olurdu. Ancak burada bireyin karşısında belli başlı engeller var. En azından doğru bir simülasyonu kafasında yapabilmesi için.

Birincisi, birey objektif olabilecek mi? Özellikle kendiyle ilgili bir konuda. Çünkü bu düşünce deneyinde birey yanlış veya kötü şeyler de yapıyor olabilir. İkincisi, bir birey yaşanabilecek olaylar hakkında veya simülasyonun içine başka insanları da aldığında onların yapabilecekleri hakkında ne kadar bilgi sahibi? Yani birazcık da hayat tecrübesi gerek bu tarz simülasyonları doğru yapabilmek için. İşte bu iki engel ve bu iki engeli aşarak insan çok doğru bir şekilde kendini, kendi zihninde simüle edebilir ve kendini tanıyabilir büyük oranda.