Hepimiz dışarıdan bakıldığında oldukça medeni insanlarızdır. Evet, aslında dışarıda da böyleyizdir. Ve hepimiz böyle olmak da isteriz. Bunu olmak için çabalarız. Daha medeni bir insan. Ama burada medeniyetten kastettiğim şey aslında aslında toplum içinde daha çok takdir görebilen, kendini daha iyi kontrol edebilen, daha iyi konuşabilen, her şeyi daha iyi yapabilen bir insandır. Aslında daha mükemmel bir insandır. Kimse daha kötü durumda olmak için çabalamaz veya bunu istemez.

Ve bu medeniyet bize veya bu medeni olma çabası bize bir otokontrol getirir aslında. Medeniyetle birlikte veya insanın medenileşmesiyle birlikte kendine koyduğu kurallar ve içsel bir kontrolü gelişmeye başlar. Bireyler, kendilerine koydukları kurallara uymaya çalışırlar. Ancak, insanın içinde büyük bir potansiyel, bir güç vardır. Bu güç, onun içgüdüleridir ve genellikle, günümüzde de gördüğümüz gibi, bu potansiyel içgüdüler veya içgüdülerin potansiyel gücü, mevcut gücü, insan iradesinin gücüne baskın gelmektedir.

Bugün yaşadığımız toplumda bunu görüyoruz. İnsanların kendi arzularına, kendi tutkularına daha çok yönelmelerini aslında bu şekilde çok daha net açıklayabiliriz. Çünkü, medeniyet, aslında otokontrol, insanın içgüdülerine konu varıncaya kadardır. İçgüdüler devreye girdiği an, insanların pek çoğunun kendilerini kontrol etmekten aciz ve medeni olmaktan aciz olduklarını görebiliriz.