Hayatımız boyunca yaşadığımız şartlara uyum sağlamak için çabalar dururuz. Örneğin futbol kursuna yeni başlamış birisi için yanındaki diğer arkadaşlarına uyum sağlamak tam bir mücadeledir çünkü onlar kadar iyi değildir. Bu aynı zamanda insanın içinde bir mücadele hissi uyandırır. Sanki bir savaş veriyormuşuz gibi. Ama o ortamda bulundukça ve o ortama yeterli hale geldiğimiz an aslında savaşımız da bitmiş olur ve kendimizi bir anda sakinliğin içinde buluruz.

Çünkü kendi adımıza gelişimimizi tamamlamış oluruz aslında. Genel geçer olayları da anlamış oluruz. Durum buyken hayat biraz sıkıcı bir hal de almaya başlar. Çünkü gelişimimiz durur. Düşünsenize uzun zamandır bitmeyen bir mücadele halindesiniz ve bünyeniz bir anda bu mücadeleye alışmış bir duruma geldi. En sonunda geldiğiniz noktada aslında savaşımız bitse ve uyum sağlamış hale gelmiş olsak bile mücadele edecek, rekabet edecek, yarışacak yeni şeyler atamaya başlarız.

Çünkü mücadele etmeye ve savaşmaya alışmışızdır. Bu aslında bir insan için bitmeyen bir uğraş anlamına da gelecektir. Bir insan için aslında hayatta mücadele edecek şeyler bitmez. Yeni bir şeyleri anlamaya çalışmak bir mücadeledir aslında. Örneğin hayatınızda hiç kuantum fiziği ile ilgili bir şey okumadıysanız kuantum fiziğini öğrenmeye çalışmak bir mücadeleye dönüşür insan için. İnsanın savaşmaya alışması aslında bitmeyen bir gelişimin ve enerjinin kapısını açar. Eğer insan her şeye rağmen savaşma isteğini dizginlerse bir süre sonra yetenekleri de körelmeye başlar.