Olumsuzu anmamak ve her zaman için iyi olandan bahsetmek, bir batıl inanış gibi bizi her zaman iyi olayları çağırabileceğini umduğumuz bir hava yarattır. Aslında ben bunu bir batıl inanış olarak yorumluyorum. Çünkü siz bir olayı ansanız da anmasanız da o olayın başınıza gelme ihtimali değişmeyecektir. Şöyle düşünün, diyelim ki siz bir savaş alanındasınız. Savaş alanı için söylenebilecek en olumlu şey hayatta kalabilmeniz, en olumsuz şey ise hayatınızı kaybedebilmeniz olabilir. Peki siz ölmeyi değil de yaşamayı ansanız sizin hayatta kalma ihtimaliniz ne kadar arttırabilir?

Yani bir kurşun size gelirse, isabet ederse siz yine öleceksiniz. İyi anıyor olmanız o kurşun size isabet ettiğinde sizi ölümsüz yapmayacaktır. Olumsuzu anmamak, insanların aslında psikolojik olarak kendilerini ayakta tutmak için kullandıkları bir yöntem diyebiliriz. Ancak bunun zararları vardır. Siz eğer olumsuz olanı anmayıp onunla yüzleşmezseniz o olumsuz şartları ortaya çıkarabilecek ihtimalleri de düşünemezsiniz. Ve aslında karşınıza çıkacak her türlü olumsuzluğa karşı hayatta hazırlıksız yakalanmış olursunuz.

Bu sebepten dolayı aslında olumsuz olan şeylerin olumlu olan şeylerden daha çok düşünülmesi ve bu olumsuzluklara karşı neler yapılabileceği bulunup hayata geçirilmesi gerekir ki olumsuz olanı yaşamayın. Öteki türlü olumsuz olanı yaşayabilirsiniz. Hem de hazırlıksız olarak yakalanırsınız. Diğer türlü olumsuzu anıp ona hazırlık yaparak en azından olumsuz olaylara karşı hazırlıklı olup pek çoğunu atlatabilecek güçlü olabilirsiniz. Veya o olumsuz olaya hiç yakalanmazsınız. O yola hiç girmezsiniz.