Samimiyet özellikle insanların genç yaşlarında kolayca kurabildikleri, kolayca edinebildikleri bir yetişim türüdür. Ancak insanın yaşı ilerledikçe samimiyet kurması da giderek zorlaşır. Samimiyet kurmanın önündeki engeller giderek artar. Bu engelleri artıransa gene insanların kendisidir. İnsanlar büyüdükçe başka insanları hayatlarına alıp almama konusunda radikal bariyerler koyarlar. Bu bariyerlere baktığımız zaman ise kişiden kişiye değiştiğini görürüz. Kimi insan sizin dış görünüşünüze bakar, kimi insan konuşmanıza bakar, kimi insan dürüstlüğünüze bakar, kimi insan karakterinize bakar. Aslında bunların birkaç tanesine de bakılabilir tabi ama öncelik verilenler her zaman için birbirinden farklı olabilir.

Bugün insanlara baktığımız zaman ise genellikle hızlı bir eleme yöntemi seçiliyor. Bu eleme yönteminin hızlı olması için ise ilk izlenimde bakılanlar genellikle dış görünüş,  konuşma şekliniz ve tarzınız oluyor. Belki sizin karakterinizi bilse insanlar, sizi tanısa, konuşmanıza o kadar da dikkat etmeden sizi direk hayatlarına alabilirler. Ama bir kere bariyere takıldınız mı, insanlar sizin kalan hiçbir şeyinize bakmıyorlar. Ama bu tarz bir eleme yönteminin iyi yanı da, bariyerlerin aslında yüzeysel değerlere bağlı olması. Yani, basit şeylere bağlı olması.

Bir kere o basit bariyerleri aştınız mı, o zaman insanlar gene sizin kim olduğunuza pek bakmıyorlar. Sanırım buradaki olay, insanların kafalarında koyduğu bariyerleri aşabilmek. Basit bariyerleri aşabilmek. Tabi yaş ilerledikçe bariyerlerin zorluğu da artıyor. Ama bu her zaman için ve her insan için olan bir şey değildir. Bazı insanların bariyerleri çok katı olabiliyor ve aşılması çok zor olabiliyor. Ama böyle insanların sayısı az. Dediğim gibi genellikle insanlar sizin dış görünüşünüze, konuşma tarzınıza, kim olduğunuz gibi veya nereden geldiğiniz gibi basit şeylere bakarak karar veriyorlar. Hayat hızlandıkça ve insanlar yüzeyselleştikçe bariyerleri de yüzeyselleşti, basitleşti.