Eskiden aileler bir arada yaşar, büyük bir kalabalık halinde tek bir evde bulunurlarmış. Büyük anne, büyük baba, baba, anne, çocuklar, hala, teyze, amca, dayı, herkes bir aradaymış. Bundan galiba elli ya da yüz sene öncesinde aile yapısına baktığımızda o aralıkta durum buymuş. Günümüze yaklaştıkça aileler zamanla dağılmış. Tabi bu dağılma hızlı oldu. Baktığımız zaman sadece bir iki jenerasyon içerisinde o büyük aile yapısından küçük, çekirdek ailelerin yapısına geçildi. 

Geriye sadece anne, baba ve çocukların yaşadığı bir ev kaldı. Artık kardeşler anne baba bir arada değildi. İşte büyük aile olma çabası bazen bir iki jenerasyon öncesinde insanların evlatlarını bir araya getirme çabasından kaynaklanıyor. Bazen dikkatimi çeken şeylerden birisi bu. Büyükler, küçüklerin ya da kendi evlatlarının daha fazla bir arada durmasını isteyebiliyorlar. Oysa ki bu günümüz mentalitesini oldukça ters.

Çünkü artık insanlar eskiye kıyasla daha bireysel hale geldiler. Bu bireyselliğin sebebi de muhtemelen insanların artık yalnız yaşama konusunda daha kabiliyetli hale gelmiş olmaları. Artık kimsenin eskisi kadar çok korumaya, eskisi kadar çok sahiplenilmeye ihtiyacı yok. Muhtemelen bu yüzden insanlar bireysel yaşamlarını daha çok tercih ediyorlar. Muhtemelen böyle olmalı. Galiba.