İnsanlara dışarıdan baktığımız zaman genellikle bize sıradan ya da basit canlılar gibi gelebilirler. Ancak bu sıradanlığın ve basitliğin arkasında her zaman için bir hikaye vardır. Kimisinin ki basit, kimisinin ki komplike, kimisinin ki acıklı, kimisinin ki mutluluklarla dolu bir hikayedir. Ama her zaman için bir hikaye vardır. İşin en trajik yanı ise, her zaman için bu hikayede acının ve ızdırabın yerinin, mutluluğun tuttuğu yerden çok daha fazla olmasıdır. Her hikayeye rağmen her insanın hayatında genellikle bir problem vardır veya bir problem ortaya çıkacaktır.

Bu, insanların kapatamadığı kusurlarıyla ilgili bir şeydir aslında. İnsan ne kadar başarılı olursa olsun, aslında belli konularda başarılıdır ve bu başarılarıyla aldığı dopamin, onun başarısız olduğu konulara karşı mücadele etme motivasyonunu düşürür. Ancak ne kadar mutlu olursak olalım veya ne kadar başarılı olursak olalım aslında, o dönemdeki başarısızlıklarımız her zaman için bir kenarda duracaktır ve belli anlarda karşımıza çıkarak bizi rahatsız edecektir. 

O halde önümüzde iki seçenek vardır. Ya kırılmayı ve kendimizi geliştirmek için savaşmayı göze alıp eksiklerimizin ve kusurlarımızın üzerine gitmek veyahut da başarılı olduğumuz alanda kalıp konfor alanımızda yaşamaya devam etmek. Benim açımdan en iyi seçenek başarısız olduğumuz alanların üzerine gitmek, mutluluğu bir kenara bırakmak ve kenara bıraktığımız sahte mutluluğu gerçekten eksiklerimizi kapatacak olan o mücadeleye yeğlemektir. Böylece hikayemize gerçek başarılar katabiliriz.