Vurarak ateş yakma yöntemleri Taş Devrine kadar uzanıyor. Taş Devri insanları, taşlan birbirine vurarak kıvılcım çıkarmayı öğrenmişlerdi. Bu teknik, 5.000 yıl önce demirin bulunmasıyla daha etkili hale geldi. Kuzey Amerika kıtasının en kuzeyinde yaşayan Eskimolar, kuvars ile kükürt içeren demirli piriti birbirine vurarak yavaş yanan bir kıvılcım çıkarmışlardı. Çinliler ise ateşlerini porselen ile bambuyu birbirine sürterek yakıyorlardı. Avrupa'da, 19. yüzyılın ortalarına kadar en etkili ateş yakma yöntemi, çelik, çakmaktaşı ve kav kullanılarak yapılandı.

Papua-Yeni Gineli kadınlar, kor halindeki kütükleri elden ele geçiriyorlar. Ateş yakmanın zor olduğu durumlarda en önemli kural, yanan ateşin tamamen sönmesini engellemekti. İnsanlar ateşe gözleri gibi bakıyorlardı. Korlar ise değerli tohum görevi görüyordu. Ateş yakmada devrim, fosforun bulunmasıyla oldu.

1669 yılında bir Alman simyager, gümüşü altına çevirmeye çalışırken şans eseri fosforu ayrıştırdı. Elementin yanma özelliğinden etkilenen bazı 17. yüzyıl kimyagerleri, bunu ateş yakma araçlarının üretiminde kullandılar. Ancak, ortaya çabuk alev alan ve tehlikeli maddeler çıktı. Fosforun çok az bir miktarının bile çok pahalıya satılması nedeniyle ilk kibritler de çok kıymetliydi. Pratik bir kibrit yaratabilme araştırmaları 1781 yılında, bir grup Fransız kimyagerin "fosforlu mum" ya da "eterik kibriti" bulmasından sonra başladı. Fransızlar'ın buluşu, içinde ucu fosfora batırılmış bir kağıt bulunan kapalı cam tüpten ibaretti. Tüp kırıldığında, içeri hava giriyor ve fosforun kendini yakmasını sağlıyordu. Amerika'da kullanılan ve ilkinden daha zararlı olan bir başka buluş da, sülfürik asit dolu bir şişeydi. Sülfürik asitin içineyse kimyasallarla işlemden geçirilmiş ufak kibrit çöpleri atılmıştı.