İnanmak istesek de, istemesek de insanların davranışlarını genele vurduğumuz zaman ortak bir nokta olarak insanın önce kendini düşündüğünü görebiliriz. Bu dediğim gibi belli başlı istisnalar çıkarıldığı zaman ve genele vurulduğu zaman davranışlar gördüğümüz şeydir. İnsan önce kendini kollar, önce kendini düşünür, önce kendini hayatta tutmaya çalışır, önce kendini rahatı ulaştırmaya çalışır. İnsan için önce kendisidir. Ondan sonra çevresini de ya gelir ya gelmez ki gelmediği çok zamanda görüyoruz.

Buradan çıkarabileceğimiz en büyük sonuç kabaca insanın bencil oldudur. Yani bencil gibi gözükmese bile, ne bileyim elindeki imkanları, kaynakları, sosyal bir ortamda anlık olarak paylaşıyormuş gibi görünse bile örneğin bir hesabı ödese bile ya da sizi gezdirip eğlendirse bile bu onun bencil olmadığını göstermez. Herhangi bir zorluk anında veya herhangi bir hayatta kendisini avantaj talayabilecek bir durumda kendisini düşünecektir.

İşte insanın bencil yapısı burada ortaya çıkar, zorluk anılarında ortaya çıkar, avantaj sağlamanların da ortaya çıkar, sağlama durumlarında ortaya çıkar. Onun haricinde genelde insanlar kendi bencilliklerini göstermemeye çalışırlar. Genelde daha cömert bonkör görünmeye çalışırlar. Ama maddi olarak yapılan bir bonkörlük, manevi olarak bir insanın bencil olmayacağını göstermez. Veya mesele iç güdülerin harekete geçmesi veya uygulanmasına geldiğinde insan yine bencil olacaktır.