Olaylar, yaşananlar, gelişmeler... Her biri bir şekilde bizde iz bırakıyor ve dün ile aynı kişi olarak uyanmıyoruz aslında.

O yüzden binbir tane versiyonumuz var.

Diyelim ki bir şeyler oldu ve en kötü versiyonunuzla tanıştınız. O zaman olanlar oluyor işte.

Kendinizi affetmek istemiyorsunuz.

Hepimiz kendimizi iyi insanlar olarak görürüz ama o gün geldiğinde kendimizin en kötü versiyonuyla yüzleştiğimizde kendimizi affetme problemi başlıyor.

Hele ki o versiyonumuz özellikle aile bireylerimizde bizi rahatsız eden bir özellik ise...

Kendine kızman bitmiyor, hayal kırıklığın geçmiyor, öfken dinmiyor...

Seni o hale getiren şeyleri affetsen de en son kendini affediyorsun affedebilirsen.

Siz bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz?