Amerikalılar kısa tarihleri boyun­ca, emlak alım­larında hep çok kârlı olmuşlardır. Manhattan adasını üç-beş kuruşluk bir paraya, iki mil­yon kilometrekarelik koskoca Alaska'yı ise 1867'de Ruslardan 7.2 milyon dolar gibi ko­mik bir meblağ karşılığında almışlardır. Ne var ki Amerikalıların çoğu Alaska'yı alan Dışişleri Bakanı Seeward'ın aldatıldığı­nı ve büyük bir kazık yedikle­rini düşünüyorlardı. Başkan Jefferson, Ameri­ka'nın yarısını sadece 15 mil­yon dolara almıştı. İşte bu nedenle, ta Kuzey Kutbu'nun dibinde, ayıların ve fokların donduğu uçsuz bucaksız topraklara verilen bu paraya yanmışlar ve olaya "Seeward'ın divaneliği" adını yakıştırmışlardı. Ancak birkaç yıl sonra 'Altına Hücum' dönemi başla­yınca, fikirleri değişecekti.

Yıllardan 1801. Başkent, bir yıl önce Philedelphia'dan Washington'a taşınmış. Yeni kentin planı güzel (ve hep bu plana sadık kalınarak gelişe­cek) ama henüz üzerinde bir şey yok. Potomac Nehri'nin kuzeyinde, yolları çamurlu bir orman köyü. Ama kimileri yeni başkentin büyük bir istik­bali olduğuna inanıyor ve "Şehrimizi mükemmel hale getirmek için sadece evlere, mutfaklara, bilgili adamlara ve hoş kadınlara ihtiyacımız var" diye düşünüyor.

Ülke henüz Bağımsızlık Savaşı'nın yaralarını bile sara­mamış. Hatta, kimileri birliğe katılmaya çok büyük zorluklarla ikna edilebilmiş olan ba­zı eyaletlerin bağlılığı bile şüp­heli. Ayrılıkçı güçler pes etme­mişler (İç Savaş sonrasına ka­dar da etmeyecekler). İşte bu durumda, yöneti­me gelen üçüncü başkan Tho­mas Jefferson ülkeyi uzlaştır­maya, borçları ödemeye, yeni ülkeyi şekillendirmeye çalışı­yor. Bunu için bir yandan yeni bir yurttaşlık bilinci uyan­dırmayı amaçlıyor, diğer yan­dan da dış ilişkileri kolluyor.