Anavatanları olarak Karadeniz'in kuzey kıyıları (Kafkaslar dahil) ve Ön Asya gösteriliyor. Bu halkın Kuzey Karadeniz kökenine ilişkin bilgiler, bölgeyi kolonileştirmiş eski Yunanlılar tarafından veriliyor. Yunanlılar, kayıtlarını destancı Hesiodos ve efsanevi kahraman Odyssios aracılığıyla ve söylencelerle aktardılar. İskitler'in Karadeniz'in kuzey kıyılarında yaşadığını gösteren kanıtlar, anayurtlarının Ön Asya olduğunu gösteren buluntular kadar kesin belirtiler içermiyor.

Kimmerlerle, M.Ö. 700'de, Ön Asya'yı denetim altına almak için Asurlular'la savaştılar. Yöre krallıklarıyla ittifaklar oluşturan İskitler, Asur kralının evlilik yoluyla kendileriyle müttefik olmaya çalışmasını sağladılar (M.Ö. 670). O zamanki kralları Partatua, Asurlu bir prensesle evlenmişti. Böylece Asurlular da Med ayaklanmalarını bastırarak yıkılışlarını geciktirdiler.

İskitler, Patatua'nın ardılı Madies zamanında Ön Asya'da çok güçlendiler. Medler'in elinden Asur'un başkenti Ninova'yı kurtarmakla kalmadılar, Mısır'a kadar ulaşarak bölgedeki varlıklarını sağlamlaştırdılar. Mısır firavunu Psammetik armağanlar vererek uzlaşmayı yeğledi. Mısır, İskitler'i Herodotos'un ağzıyla "28 yıl boyunca idare etti". Ülke adına her tarafı talan ettiler, yöre halklarından yıllık vergi aldılar ve bağlaşıklarını korudular. Med kralı Kyaksares, İskit şeflerini şölende sarhoş ederek öldürünce bu günler sona erdi.

Elbette İskitler üç beş liderin ölümüyle dağıtılamazdı; ama, ana destekleri Asur'un düzenli orduya dayalı merkezi gücünün çökmesi, düşmanları Medler'in ve nihayet Babil'in güçlenişi işlerini bozdu. Ön Asya'da bir asır kaldıktan sonra, M.Ö. 6. yüzyılın başlarında anayurtlarına geri döndüler. On Asya'da geçirdikleri yıllarda merkezleri Kuban ve Kafkasya'ydı. İskitler'in eski anıtlarının büyük kısmı burada bulunuyor. Bunlar arasında Ul'ski, Kelermes, Kostromskja, Stavrapol,  Bolşoy, Krasnoe Znamja kurganları sayılabilir.