Lydialılar'ın görenekleri Yunanlı­lar'ınkine benzer... Ayrıldıkları nokta şudur ki, Lydialılar kız çocuk­larını fahişeliğe bırakırlar. Bizim bildiklerimiz içinde ilk olarak altın ve gümüş para basan ve ilk olarak ufak tefek ticaret işlerine girişenler bunlardır. Kendileri anlatırlar ki, bugün gerek kendi ülkelerinde, ge­rekse Yunanlılarda oynanan oyun­ları türetenler de kendileridir. Bu Etruria'nın koloni haline getirildiği zamana rastlar; bakınız ne anlatı­yorlar bu konuda: Manes oğlu Atys zamanında kıyıcı bir kıtlık sarmıştı bütün Lydia'yi...

Bir süre dişlerini sıktılar Lydialılar, sonra kıtlık sürüp gittiği için çareler aradılar. Her biri kendince bir çare ileriye sürdü. Bu oyunlar, zar, aşık kemiği ve top oyunları, tavladan gayri, hepsi o zamanda ortaya çıkmıştır. Çünkü Lydialılar tavlayı biz bulduk demiyorlar. Bunları bulduktan sonra, bakınız ne yapıyorlardı açlıklarını bastırmak için: Yiyecek peşinde koşmamak için iki günün birini oyuna veriyorlardı. Ertesi gün de oyunu bırakıp yemek yiyorlardı. On sekiz yıl boyunca böyle yaşadılar. Ama kıtlık azalacağı yerde açlığı büsbütün artınca, Kral Lydialılar'ı ikiye ayırdı, "Kim kalacak, kim gi­decek kur'a çekilsin" dedi.

Kaderin kalmak üzere ayırdıkları gene ken­di hükmü altında bulunacaktı. Gö­çedecek olanlara da oğlunu veri­yordu kral olarak, ki adı da Tyrrhe­nos'tu. Böylece, ülkeden çıkmak üzere ayrılmış olanlar İzmir'e indi­ler, orada gemiler edindiler. İşleri­ne yarayacak şeyleri yüklediler, bir yurt ve yaşama çaresi peşinde kıyı kıyı dolanıp, sonunda Umbria'ya yanaştıkları güne kadar denizlerde gezdiler. Orada kentler kurdular ve torunları bugün de orada oturmak­tadır. Lydialı adlarını değiştirdiler ve kendilerini yola çıkaran kral oğ­lunun adını aldılar. Yeni adları olan Tyrrhennoslar sözünü onun adına göre türetmişlerdir.