Jefferson görevi devraldığı sıralarda Napolyon da zayıf İspanyol hükümeti üzerinde baskı kurarak, iki ülkenin yıl­lardır üzerinde çekiştikleri, Louisiana adı verilen büyük bir bölgeyi, Fransa'ya verme­ye 'ikna' etmişti. O günün Louisiana'sı, Ohio ve Mississippi havzaları­nın ürünlerinin de ihraç edil­diği New Orleans limanından Kanada sınırına kadar uzanan dev bir bölge idi. Doğu sınırı Kayalık Dağlar'a kadar uzanı­yordu.

Bir ara Napolyon burada muazzam bir sömürge impa­ratorluğu kurmayı planladı. Bu durum Jefferson'u endişe­ye sevk etti ve "Napolyon bu­rasını alır almaz İngiltere ile ittifak yapıp ona engel olmalı­yız" diye düşündü (1802 yı­lında Kongre'deki ilk konuş­malarından birinde, İspanyol­ların Louisiana'yı Fransızlara terk etmesinin dış ilişkilerde köklü değişiklikler yaratacağı­nı söylemişti). Napolyon ise onun böyle düşünebileceğini biliyor, ay­rıca kısa süren Amiens Barışı'ndan sonra İngiltere ile yeni bir savaşın başlayacağını da görüyordu. Gerçi Amerika’da, çoğu Haiti’de konuşlanmış önemli bir askeri gücü var­dı. Ama İngiltere’nin denizlere hakimiyetini kıramıyordu.

Ayrıca 1802 yı­lında Touissant L'Ouverture liderliğinde bir zenci cumhuriyeti kurmak amacıyla silaha sarılan ada halkı ve sarıhumma, Ha­iti'deki 24 bin Fransız askerini yok etmişti. Napolyon bu durumda, Amerika'ya ciddi bir müdaha­le yapamayacağını biliyordu. Ayrıca o sıralar Napolyon'un filoları, Atlantik'te İngilizlerle köşe kapmaca oynuyordu. Ancak kovalayan hep İngilizlerin donanmasıydı. Jefferson, Mississippi ha­valisinin ağzında bir limana sahip olmayı Amerika'nın is­tikbali için elzem görüyordu. Genç ABD için, ihtiyar İspan­ya bile büyük bir sorun oluş­turmuşken, Fransızların yük­selen imparatorluğundan korkuyordu.   Ayrıca o dönemde Amerika art arda ge­len ayrılıkçı komplolarla sar­sılıyordu.