Şimdiki çocuklar bizim kadar şanslı değiller bence. Biz sokakta oyun oynayan, meyve ağaçlarına tırmanan, beş taş, istop, yakar top gibi oyunlar oynayan güzel bir gençliktik. Şimdiki çocuklar her şeyi teknolojiyle yapıyorlar. Evcilik oyununun bile sanalı var. 

Oyun içinde özgür bir dünya kurabiliyorlar evet ama gerçek hayatta o özgürlüğü tatmıyorlar. Özgürlükten kastım sokakta top oynamak, beş taş bilmek, meyve ağacına tırmanmak. 

Sahi siz hiç meyve ağacına tırmandınız mı? Annemlerin ağaca tırmanma ve düşme hikayelerini dinlemeyi ben çok seviyorum mesela. Bir de kendi tırmanıp düşmüşlüğüm de var o ayrı.

Benim erik ağaçlarına özel ilgim var. Mutlaka bir tane de olsa koparırım o ağaçtan; göz hakkı bir kere. Bu uğurda tarzan gibi uçarak düşmüşlüğüm de var. Çok komik görünüyordum...

Düşene en çok ben gülerim bir de öyle bir huyum var. Hele ki kendim düşmüşsem daha da bir gülerim. Tabii sert düşülmemiş, bir yer incitilmemişse... Siz düşüne güler misiniz?