Her anne çocuğuna söylenir. Dağınık oda için, bardağı masada bıraktığınız için, yeni bardak kirlettiğiniz için,kırdığınız bir şey için... İçin de için, sürüsüne bereket doldururuz burayı. 

Bugün size kendi annemden ve bana söylenmesinden bahsedeceğim. Çünkü komik. Annem kendisi de çok komik kadındır. 

Bundan yıllaaar yıllar evvel, bir gün bir şey için hafif bir atışma yaşadık. Konuyu asla hatırlamıyorum çünkü balık hafızalıyım ben. Her neyse konu çok da önemli değil zaten. Tartıştık, annem de mutfakta bir şeyler yapıyor. 

Tartışmamızın bitiminden hemen sonra (bitimi dediysem bana göre bitimi) söylenmeye başladı benimki. Ben de dinlemeyeyim diye içeri gittim. Şimdi biraz abartıyla beraber ben kitap okudum, test çözdüm, 20 dakikalık bir bölüm izledim. Mutfağa bir yolum düştü.

Oy dağlar, benimki hala söyleniyor. Bi' dinleyeyim dedim, kulak asayım hala ne diyor. A ah bir baktım şey diyor:

"Ben sana hamileyken de çok midem yanmıştı zaten, bir tutam saçın vardı. Daha o zamandan anlamıştım...."

Doğumuma kadar da inmezsin be kadın :) He sonra ne mi oldu? Mutfakta işi bitti, geldi oturdu canım kızım, balım böceğim. 

E bir saattir  söyleniyorsun, bir kızgınlık bir kin bir şey? Onca laf dinledim  ben sakinleşemedim çünkü. Yok annem çoktan unutmuş bile.

Öyle de minnoş koca kalbi var; kin bile tutamaz; Canım annem.